Baltimore-classificatie

De Baltimore-classificatie wordt gebruikt om biologische virussen in te delen op basis van het mechanisme van mRNA-productie. Het systeem werd in 1971 voorgesteld door bioloog David Baltimore, in een artikel genaamd Expression of Animal Virus Genomes. Oorspronkelijk bevatte de classificatie slechts zes groepen maar werd later uitgebreid met groep VII.

Overzicht

De Baltimore-classificatie brengt virussen onder in 7 klassen:

Klasse	Virusgroep	Omschrijving
I	dsDNA-virussen	Dubbelstrengs DNA, cytoplasmatisch gerepliceerd. (bijv. Adenovirussen, Herpesvirussen en Poxviridae)
II	ssDNA-virussen	Enkelstrengs DNA, waarvan na infectie de complementaire streng gesynthetiseerd wordt. Er is maar een familie binnen deze klasse: de parvoviridae. (bijv. Parvovirose)
III	dsRNA-virussen	Dubbelstrengs RNA (bijv. Reovirus)
IV	(+)ssRNA-virussen	Positief enkelstrengs RNA, direct infectieus (bijv. Picornavirus en Togaviridae)
V	(-)ssRNA-virussen	Negatief enkelstrengs RNA, niet direct infectieus (bijv. Orthomyxovirus en Rhabdoviridae)
VI	ssRNA-RT-virussen	Retrovirussen, die vanuit een positief enkelstrengig RNA na infectie door middel van reverse transcriptase dubbelstrengig DNA kunnen vormen (bijv. het humaan immunodeficiëntievirus (hiv)
VII	dsDNA-RT-virussen	Dubbelstrengs DNA met een RNA-tussenvorm (bijv. Hepadnaviridae)