Adrien Louis de Bonnières

Ten artykuł od 2016-07 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Data i miejsce urodzenia

13 kwietnia 1735
Lille

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 1806
Londyn

Ambasador Francji w Wielkiej Brytanii

Okres

od 1770
do 1776

Multimedia w Wikimedia Commons

Adrien-Louis de Bonnières, książę (od 1776) de Guînes (ur. 13 kwietnia 1735 w Lille, zm. 21 grudnia 1806 w Londynie) – francuski dyplomata.

Berlin

W 1762 przerwał karierę wojskową, by zająć się służbą dyplomatyczna. Protegowali go César Gabriel de Choiseul-Praslin i Adrien Maurice de Noailles, przyjaciel Fryderyka Wielkiego, króla Prus. Noailles zorganizował de Bonnièresowi wyjazd do Prus w 1766 roku, a w 1768 mianowano go ambasadorem Francji w Prusach. Jednak szybko popadł w niełaskę tamtejszego dworu i już w listopadzie 1769 roku został odwołany z Berlina.

Londyn

Później mianowano go ambasadorem w Londynie, którym był przez 6 lat (1770–1776), lecz w rzeczywistości funkcję tę sprawował tylko w okresach: od 1770 (27 XI) do 1771 (26 VIII), a dalej 1772 (13 stycznia) – 1773 (31 VII) i 1775 (10 VII) – 1776 (27 II).

W przeciwieństwie do swych poprzedników – szkalującego i opryskliwego Châteleta, Guerchy’ego trudniącego się kontrabandą i Duranda miał w Londynie znakomitą opinię pomimo romansu z Lady Elizabeth Craven.

Proces z sekretarzem

20 kwietnia 1771 de Bonnières wytoczył proces przeciw swemu własnemu sekretarzowi, którym był Barthélemy Tort de la Sonde. Dyplomata oskarżył go o defraudację publicznych funduszy. Aresztowany Tort oświadczył, że działał tak z polecenia de Bonnièresa.

W Paryżu nowy (od 6 czerwca 1771 roku) szef MSZ Emmanuel Armand de Vignerot du Plessis stanął po stronie sekretarza. Maria Antonina poparła natomiast ambasadora. Ludwik XVI ustanowił komisję radców stanu, którzy minimalną większością 7 do 6 głosów poparli ambasadora.

Po wygranym procesie Maria Antonina zaczęła darzyć go swymi faworami. De Bonnières nadal był ambasadorem. Po powrocie z Londynu królowa uczyniła go księciem de Guînes. W 1784 otrzymał Order św. Ducha. Otrzymał też wkrótce biuro w Assemblée des notables. Marszałek Philippe Henri de Ségur mianował go generałem-pułkownikiem przed całą radą wojenną.

Gdy rozpoczęła się rewolucja francuska, de Bonnières wyemigrował do Anglii, skąd powrócił za Konsulatu (1799). Zmarł w 1806 roku.

Życie prywatne

De Bonnières był dworzaninem wykształconym. Grał na flecie. Dla niego i dla jego córki (grającej na harfie) Wolfgang Amadeus Mozart skomponował w 1778 roku koncert na flet, harfę i orkiestrę (KV299). Mozart otrzymał jednak jedynie połowę należności za pracę dla księcia i za 24 lekcje gry na harfie dla jego córki, na co skarżył się w liście do swego ojca Leopolda.

Bibliografia

J. Bormans, « Un ambassadeur homme de Cour sous Louis XV : le duc de Guines », Revue d’Histoire diplomatique, 1924, pp. 39-60.
C. Dehaudt, Le duc de Guines (1735 – 1806) Un courtisan entre service du roi et affaires au temps des Lumières, Thèse pour l’obtention du grade de docteur de l’Université de Paris IV, Décembre, Bibliothèque des thèses, 1998.
J. Marcadé, L’ambassade à Londres du comte de Guines,
Suzanne Maza, Vie privées, affaires publiques. Les causes célèbres de la France prérévolutionnaire, Paris, Fayard, 1997, (pp. 143 – 153)
Paul Vauchez, Recueil des instructions aux ambassadeurs et ministres de France depuis le traité de Westphalie jusqu’à la Révolution française, t. III (Angleterre), Paris, CNRS, 1965, 583 p. (p. 459 – 479)
Jean de Viguerie, Histoire et dictionnaire du temps des Lumières, Paris, Robert Laffont, coll. Bouquins, 2003 – ISBN 2-221-04810-5
Paul et Pierrette Girault de Coursac, Marie-Antoinette et le scandale de Guines, Gallimard, 1962.