Aeronautics Aerostar

Aeronautics Aerostar

Dane podstawowe
Państwo	Izrael
Producent	Aeronautics Defense Systems
Typ	UAV
Konstrukcja	kompozytowa
Załoga	0
Historia
Data oblotu	2000
Dane techniczne
Napęd	1 x silnik spalinowy Zanzottera 498i
Moc	28 kW (38 KM)
Wymiary
Rozpiętość	7,5 m
Długość	4,5 m
Wysokość	1,2 m
Masa
Startowa	220 kg
Osiągi
Prędkość maks.	200 km/h
Prędkość przelotowa	115 km/h
Pułap	6100 m
Zasięg	200 km
Długotrwałość lotu	>12 h
Dane operacyjne
Użytkownicy
Azerbejdżan, Angola, Nigeria, Holandia, Polska (były)[1]
Multimedia w Wikimedia Commons

Aeronautics Aerostar – izraelski, taktyczny bezzałogowy aparat latający (UAV - Unmanned Aerial Vehicle), produkcji firmy Aeronautics Defense Systems. 1 lutego 2010 roku aparat został zwycięzcą konkursu na nowy taktyczny, bezzałogowy samolot dla Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie. 1 października 2012 roku Ministerstwo Obrony Narodowej poinformowało o zerwaniu współpracy z Aeronautics Defense Systems z powodu niedotrzymania warunków podpisanej w lutym 2010 roku umowy.

Historia

Prace nad aparetem rozpoczęto pod koniec lat 90. ubiegłego wieku w firmie Aeronautics Defense Systems Ltd. (wcześniej znanej jako NETS Integrated Avionics Systems). W pracach projektowych według źródeł firmy brali udział specjaliści z izraelskiego wywiadu. W 2000 roku rozpoczęto próby aparatu. Pierwszym użytkownikiem Aerostara w 2003 roku zostały Siły Obronne Izraela. W 2007 roku maszyny, które formalnie były własnością firmy brały udział w patrolowaniu Strefy Gazy. Rok wcześniej Aerostar testowała izraelska policja drogowa. Pierwszymi zagranicznymi użytkownikami bezzałogowych samolotów zostały Nigeria i Angola. W Nigerii maszyny są częścią systemu ochrony wybrzeża oraz platform wydobywczych w delcie rzeki Niger. Podobne zdania wykonują w Angoli, w której biorą udział w patrolowaniu platform i pól naftowych. W 2008 roku Aerostary pojawiły się w Turcji. Ich zakup związany był z opóźnieniami związanymi z wprowadzeniem do eksploatacji innego bezpilotowego samolotu, IAI Heron. Miały brać udział w operacjach skierowanych przeciwko kurdyjskim partyzantom. W tym samym roku aparaty zakupił Azerbejdżan. W 2009 roku pierwszym europejskim użytkownikiem Aerostarów została Holandia, która wykorzystuje swoje aparaty w Afganistanie. Maszyny testowały również United States Navy i United States Marine Corps jednak aparaty nie znalazły się na wyposażeniu amerykańskich jednostek. Chile wypożyczyło Aerostara w celu oceny zniszczeń spowodowanych przez trzęsienie ziemi w lutym i w marcu 2010 roku. Aparaty mają być również wykorzystywane do patrolowania rejonów o dużej przestępczości.

Z powodu wzrastającej aktywności polskich sił zbrojnych w Afganistanie, w październiku 2008 roku, Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych Ministerstwa Obrony Narodowej ogłosił przetarg na dostawę trzech taktycznych aparatów bezzałogowych o zasięgu rzędu 150 - 300 km. Samoloty miały dodatkowo charakteryzować się zdolnością do przebywania w powietrzu przez 10 - 12 godzin. W trakcie trwania postępowania, zredukowano liczbę planowanych do zakupu zestawów z trzech do dwóch. Ostatecznie, w trakcie aukcji elektronicznej, 1 lutego 2010 roku zwycięzcą postępowania na nowy taktyczny, bezzałogowy aparat dla polskiego kontyngentu wojskowego w Afganistanie został Aeronautics Aerostar, stając się w ten sposób drugim produktem firmy Aeronautics Defense Systems po Aeronautics Orbiter na wyposażeniu Wojska Polskiego. W styczniu 2011 roku, Aerostar będący na wyposażeniu afgańskiego kontyngentu wzbił się po raz pierwszy w powietrze^[2]. Do dnia 1 października 2012 roku^[3], kiedy to Ministerstwo Obrony Narodowej poinformowało z zerwaniu popisanej z izraelską firmą umowy, żaden z Aerostarów nie stał się własnością Wojska Polskiego. Powodem decyzji polskiego ministerstwa było niewywiązanie się strony izraelskiej z warunków umowy, nie dostarczyła ona aparatów spełniających wymagania techniczne opisane w specyfikacji przetargowej. Tym niemniej, cztery bezzałogowce znalazły się na stanie polskiego kontyngentu w Afganistanie, były to jednak maszyny wypożyczone przez Aeronautics^[4], które zostały zwrócone po zerwaniu kontraktu^[5].

5 stycznia 2011 roku Ministerstwo Obrony Tajlandii poinformowało o podpisaniu kontraktu na zakup pojedynczego zestawu Aerostar z opcją na zakup kolejnych. Maszyny mają pomóc w zwalczaniu piractwa morskiego^[6].

Konstrukcja

Aerostar jest wolnonośnym górnopłatem z centralnym kadłubem i dwiema belkami ogonowymi. Płatowiec wykonany jest z kompozytów szklano- i węglowo-epoksydowych. Skrzydło o trapezowym obrysie zaopatrzone w klapy na krawędzi spływu skrzydła. Usterzenie w kształcie litery T z dwoma statecznikami pionowymi. Podwozie stałe, trójpodporowe z hakiem skracającym lądowanie. Maszyna przystosowana jest do wykonywania klasycznych startów i lądowań. Jednostkę napędową stanowi dwusuwowy, dwucylindrowy silnik Zanzottrra 498i napędzający dwułopatowe śmigło pchające. Maksymalna masa wyposażenia Aerostara wynosi 50 kilogramów. Standardowo w jego skład wchodzi stabilizowana głowica elektrooptyczna Controp DSP-1. Możliwe jest również zamontowanie radaru SAR i systemów rozpoznania elektronicznego lub łączności radiowej. System łączności maszyny zapewnia transmisję danych z aparatu do naziemnej stacji kontroli w czasie rzeczywistym.

Wersje

• Aerostar-C - wersja ze skrzydłami zaopatrzonymi w winglety i zwiększonej do 10 metrów rozpiętości. Maszyna wyposażona w mocniejszy silnik czterosuwowy o mocy 65 KM. Zwiększona do 300 kg maksymalna masa startowa (80 kg udźwig) i wydłużony czas lotu do ok. 24 h. Aparat w tej wersji ma być oferowany dotychczasowym użytkownikom Aerostara. Prawdopodobnie pierwszym użytkownikiem tej wersji będzie Chile.

Przypisy

Bibliografia

• Piotr Abraszek, Aerostary dla PKW-A, "Nowa Technika Wojskowa", nr 3 (2010), s. 22-24, ISSN 1230-1655.

Linki zewnętrzne

• Strona producenta - Aeronautics Defense Systems Ltd. ze zdjęciami polskiego Aerostara w Afganistanie. aeronautics-sys.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-17)].