Agnozja wzrokowa

Agnozja wzrokowa – rodzaj agnozji polegający na niezdolności rozpoznawania obiektów za pomocą wzroku, przy jednoczesnym braku pierwotnych deficytów sensorycznych ani upośledzenia funkcji intelektualnych.

Zaburzenie po raz pierwszy opisał Zygmunt Freud w 1891 roku, ale znane było już wcześniej. W 1890 roku Heinrich Lissauer opisał dwa rodzaje zaburzeń rozpoznawania: postać apercepcyjną oraz asocjacyjną. W agnozji apercepcyjnej deficyty występują w procesie przetwarzania bodźców w całościowe spostrzeżenie, natomiast w agnozji asocjacyjnej spostrzeżenie zostaje utworzone, jednak nie wywołuje śladów pamięciowych, które są konieczne aby nadać spostrzeżeniu znaczenie.

Wyróżnia się kilka rodzajów agnozji wzrokowej:

• wzrokowa agnozja przedmiotów
• agnozja symultatywna (symultanagnozja)
• agnozja wzrokowo-przestrzenna
• agnozja twarzy (prozopagnozja)
• agnozja barw
• czysta ślepota słów (aleksja agnostyczna)

Wszystkie rodzaje agnozji wzrokowej są spowodowane uszkodzeniem płatów potylicznych.

Bibliografia

• Kevin Walsh, David Darby: Neuropsychologia kliniczna. Sopot: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, 2014, s. 279. ISBN 978-83-7489-540-8.

Zobacz też

• zespół Antona
• zespół Klüvera-Bucy’ego
• zespół widzenia mimo ślepoty