Bitwa pod Antoninem
| Wojna polsko-bolszewicka | |||
| Czas | 8 sierpnia 1920 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | pod Antoninem | ||
| Terytorium | II Rzeczpospolita | ||
| Przyczyna | ofensywa Frontu Płd.-Zach. | ||
| Wynik | bitwa nierozstrzygnięta | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| brak współrzędnych | |||
Wojna Polska 1918–1921 [1]
Bitwa pod Antoninem – walki polskiej 1 Dywizji Jazdy płk. Juliusza Rómmla z oddziałami sowieckiej 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego toczone w okresie ofensywy Frontu Południowo-Zachodniego w czasie wojny polsko-bolszewickiej.
Geneza
W końcu lipca Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego planowało uderzenie na prawe skrzydło nacierających wojsk Michaiła Tuchaczewskiego. Do przeprowadzenia operacji zamierzano użyć także jednostek ściągniętych z Frontu Południowo-Wschodniego generała Edwarda Rydza-Śmigłego[2]. Warunkiem sukcesu było wcześniejsze pobicie 1 Armii Konnej Siemiona Budionnego w obszarze Brodów i Beresteczka[3].
Osobny artykuł: bitwa pod Brodami i Beresteczkiem.
Po pięciu dniach bitwy, szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na stronę polską. Jednak sytuacja na Froncie Północnym, a szczególnie upadek Brześcia, zmusiła Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego do przerwania bitwy[4].
W tym czasie dowódca sowieckiego Frontu Południowo-Zachodniego Aleksander Jegorow nakazał 1 Armii Konnej Budionnego zdobyć Lwów. Jej dywizje wdarły się w słabo obsadzoną lukę między polskimi 2 i 6 Armią, a 7 sierpnia pod Szczurowicami sforsowały Styr. 6 i 14 Dywizja Kawalerii z 45 Dywizją Strzelców miały działać zaczepnie w kierunku na Radziechów–Chołojów–Dobrotwór–Kamionkę Strumiłową, zaś 4 i 11 Dywizja Kawalerii na Busk[5]. Północne skrzydło 1 Armii Konnej osłaniała walcząca pod Łuckiem 24 Dywizja Strzelców, a południowe 45 Dywizja Strzelców[6].
Działania opóźniające na tym kierunku prowadziła Grupa Operacyjna Jazdy generała Kazimierza Sawickiego[7].
Walki pod Antoninem
Po bitwie pod Beresteczkiem i Brodami 1 Dywizja Jazdy płk. Juliusza Rómmla prowadziła działania opóźniające na linii Rudenko – Łąckie – Kulików. 8 sierpnia 14 pułk ułanów otrzymał bezpośrednio ze sztabu Grupy Operacyjnej Jazdy rozkaz odejścia z frontu i załadowania się na transporty kolejowe[8]. O rozkazie nie został poinformowany ani dowódca dywizji, ani inni dowódcy pułków współdziałający na polu walki z 14 p.uł. Widząc odejście z pozycji obronnych szwadronów 14 p.uł, również dowódca 9 pułku ułanów dał komendę swoim pododdziałom do odejścia na zachód. W ślad za nim poszły inne pułki i opuściły wcześniej zajmowane stanowiska obronne. Tej kuriozalnej sytuacji nie wykrył przeciwnik i nie rozpoczął natarcia. Tylko dzięki temu płk Rómmel mógł interweniować i próbował uporządkować niezaplanowany odwrót swojej dywizji. Dalszymi działaniami planował kierować z folwarku Antonin. Tam też ześrodkował dywizjon 8 pułku ułanów mjr. Karola Rómmla[8]. Tymczasem w oddziałach dywizji wybuchła panika. Szosą na Antonin pod naporem sowieckiej 14 Dywizji Kawalerii bezładnie wycofywały się przemieszane szwadrony 9., 12. i 11 pułku ułanów oraz artylerzyści 4 dywizjonu artylerii konnej. Tym razem Sowieci zauważyli zamieszanie w szeregach polskich i położyli ogień na skłębioną masę wojska, a do szarży szykowały się kozackie sotnie[8][5].
Płk Rómmel bezskutecznie próbował opanować panikę. Przy sobie posiadał grupę około 50 oficerów i żołnierzy, a jedynym pułkiem, który w pełni zachował zdolność bojową był 1 pułk ułanów. Dowódca dywizji wysłał swojego szefa sztabu rtm. Stanisława Pragłowskiego, aby ten zbierał szwadrony w lesie za Antoninem, sam zaś, z zebraną pięćdziesięcioosobową grupą i 3 szwadronem 1 pułku ułanów, wykonał szarżę na Kozaków. Czerwonoarmiści nie przyjęli walki wręcz i wycofali się z pola bitwy, porzucając przy tym kilka taczanek. Szarżę ze stanowisk na skraju lasu wspierał dywizjon 8 pułku ułanów. W tym czasie udało się rtm. Pragłowskiemu uporządkować pułki i zorganizować obronę Radziechowa. Zgodnie z nowymi rozkazami, około 19:00 1 Dywizja Jazdy rozpoczęła dalszy odwrót w kierunku na Witków Nowy[8].
Przypisy
- ↑ Przybylski 1930 ↓.
- ↑ Wyszczelski 2011 ↓, s. 233.
- ↑ Odziemkowski 2004 ↓, s. 28.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 170.
- ↑ a b Nowak 2010 ↓, s. 178.
- ↑ Wysocki (red.) 2005 ↓, s. 28.
- ↑ Wyszczelski 2008 ↓, s. 252.
- ↑ a b c d Odziemkowski 2004 ↓, s. 10.
Bibliografia
- Włodzimierz Nowak: Samhorodek – Komarów 1920. Walki jazdy polskiej z konnicą Budionnego, maj – wrzesień 1920. Warszawa: Bellona SA, 2010. ISBN 978-83-11-11897-3.
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Adam Przybylski: Wojna polska 1918–1921. Warszawa: Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, 1930.
- Wiesław Wysocki (red.): Szlakiem oręża polskiego; vademecum miejsc walk i budowli obronnych. T. 2: Poza granicami współczesnej Polski. Warszawa: Wydawnictwo „Gamb”, 2005. ISBN 83-7399-050-X.
- Lech Wyszczelski: Kijów 1920. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2008. ISBN 978-83-11-11431-9.
- Lech Wyszczelski: Wojna o polskie kresy 1918–1921. Warszawa: Wydawnictwo Bellona SA, 2011. ISBN 978-83-11-12866-8.
- p
- d
- e
- Wojsko Polskie w okresie wojny
- Naczelne Dowództwo WP
