Centre Georges Pompidou

Na tę stronę wskazuje przekierowanie z „Beaubourg”. Zobacz też: Beaubourg – album muzyczny Vangelisa.

Centre Georges Pompidou

National Center for Art and Culture Georges Pompidou

Gmach główny Centrum Pompidou
Państwo	Francja
Region	Île-de-France
Miejscowość	Paryż
Adres	Place Georges-Pompidou 75004 Paryż, Francja
Styl architektoniczny	postmodernizm, high-tech
Architekt	Renzo Piano, Richard Rogers i Gianfranco Franchini
Wysokość całkowita	45,5 m
Wysokość do dachu	42 m
Kondygnacje	7 pięter
Powierzchnia użytkowa	103,305 m²
Rozpoczęcie budowy	1972
Ukończenie budowy	1977
Ważniejsze przebudowy	od października 1996 do stycznia 2000
Położenie na mapie Paryża Centre Georges Pompidou
Położenie na mapie Francji Centre Georges Pompidou
Położenie na mapie Île-de-France Centre Georges Pompidou
48°51′38″N 2°21′08″E/48,860556 2,352222
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Centre Georges Pompidou zwany także Beaubourg, Rafineria) – budynek położony w paryskiej dzielnicy Beaubourg, w którym mieści się muzeum sztuki współczesnej (Musée National d’Art Moderne) oraz główna biblioteka publiczna stolicy Francji (Bibliothèque publique d’information).

Historia

W 1969 nowo wybrany prezydent Francji, Georges Pompidou, podjął decyzję utworzenia centrum kulturalnego na miejscu zwanym Plateau Beaubourg. Ogłoszono międzynarodowy konkurs architektoniczny, w którym zwyciężył postmodernistyczny projekt Renzo Piano i Richarda Rogersa. Budowę rozpoczęto w 1972, a w 1977 otwarcia Centrum dokonał Valéry Giscard d’Estaing.

W muzeum odbywają się cyklicznie wystawy rangi światowej. W 1983 muzeum zaprezentowało wystawę „Presences Polonaises”^[1] na temat historii awangardowej sztuki polskiej. Pokazano dzieła Andrzeja Wajdy, Witkacego a także unikaty takie jak film Calling Mr. Smith (1943)^[2] autorstwa Stefana Themersona, będący jednym z pierwszych na świecie antynazistowskich i antywojennych filmów przedstawiających kłamstwa i zbrodnie nazistowskich Niemiec i dokumentujący ich ofiary. Prezentacja filmu brytyjskiej i światowej opinii publicznej w czasie II wojny światowej zbiegła się w czasie z dramatyczną misją polskiego dyplomaty Jana Karskiego.

Od 2012 do 2017 przed budynkiem była prezentowana rzeźba Horizontal autorstwa Alexandra Caldera^[3]. Rzeźba miała ponad 7,6 metra wysokości i przedstawiała figury geometryczne.

Konstrukcja

Centrum zostało zbudowane przez firmę Vinci w latach 1972-1977^[4]. Konstrukcja budynku kosztowała 993 miliony nowych franków^[4]. Przebudowa budynku odbywała się od października 1996 do stycznia 2000 i kosztowała 576 milionów franków^[5]. Za oba projekty odpowiedzialny był inżynier Peter Rice, znany z konstrukcji dźwigarów staliwnych Gerberette(inne języki)^[6].

Forma budynku

Ogólna struktura budynku jest oryginalnym pomysłem Piano i Rogersa, lecz silnie inspirowanym przez teoretyczny projekt Fun palace – idealnej przestrzeni widowiskowo-wystawienniczej, stworzony przez Cedrika Price’a. W 1973 Piano i Rogers zbudowali futurystyczny biurowiec włoskiej firmy meblowej B&B w Novedrate, który stał się prototypem Centrum Pompidou^[7]. Budynek zajmuje powierzchnię placu. Wszystkie instalacje zostały wyprowadzone na zewnątrz i pomalowane na różne kolory, z których każdy odpowiada innej funkcji^[8]. Niebieski to układ klimatyzacyjny, żółty – instalacje elektryczne, czerwony – urządzenia odpowiedzialne za bezpieczeństwo, a zielony to wodociągi. Daje to wiele możliwości aranżacji i podziału przestrzeni wewnątrz budynku. Trzy najwyższe piętra budowli zajmuje Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Budynek jest wyposażony w ogólnodostępny taras widokowy z kawiarnią na płaskim dachu umożliwiającym podziwianie panoramy Paryża^[9].

W pobliżu znajduje się kolorowa Fontanna Strawińskiego zaprojektowana przez Niki de Saint Phalle i Jeana Tinguely z grupy Nouveau Réalisme utworzonej w Paryżu w 1960^[10].

Filie

Filie muzeum znajdują się w Metzu (Francja)^[11], w Maladze (Hiszpania)^[12][13], w Brukseli (Belgia)^[14] oraz w Szanghaju (Chińska Republika Ludowa)^[15]. W przyszłości muzeum planuje również ekspansję do Meksyku^[16][17] i Brazylii^[17].

• 
  Konstrukcja budynku muzeum w Metzu
• 
  Budynek muzeum w Maladze

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Centre Pompidou – oficjalna strona (fr. • ang. • hiszp.)