Chlamydomonas reinhardtii
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | rośliny | ||
| Typ | Protista | ||
| Gromada | zielenice | ||
| Klasa | |||
| Rząd | Chlamydomonadales | ||
| Rodzina | zawłotniowate | ||
| Rodzaj | zawłotnia | ||
| Gatunek | Chlamydomonas reinhardtii | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Chlamydomonas reinhardtii P.A.Dang. | |||
| |||
| |||
Chlamydomonas reinhardtii – jednokomórkowa, owalna zielenica o średnicy 10 μm, pływająca przy pomocy dwóch wici.
Występowanie i budowa podobna do innych gatunków zielenic rodzaju zawłotnia (Chlamydomonas). Występuje pospolicie w wodach słodkich, wilgotnych glebach.
Chlamydomonas reinhardtii posiada jeden, miseczkowaty, zajmujący ponad 50% objętości komórki chloroplast, który zawiera widoczny w obrazie mikroskopowym pirenoid[1][2]. Energię w świetle zdobywa poprzez fotosyntezę. W ciemności wykorzystuje octan jako źródło energii i węgla.
W nietypowych środowiskach, ubogich w siarkę oraz tlen, ale bogatych w miedź, jej chloroplast może przełączyć szlak fotofosforylacji i wytwarzać wodór. Prowadzone są prace nad selekcją warunków i modyfikacją genetyczną by zwiększyć wytwarzanie wodoru w celu przemysłowej produkcji biowodoru. Glony są obiecującymi organizmami do produkcji trzeciej generacji biopaliw jednak bezpośrednia produkcja wodoru przez biofotolizę[3] jest ciekawym rozwiązaniem bowiem pozwala omijać problemy z dokarmianiem CO2 glonów w fotoreaktorze.
Szczep CC-125 wild-type (mt+) c137[4] wyizolowany w 1945 r. z próbek gleby pobranych z pola ziemniaczanego w pobliżu Amherst, Massachusetts, USA jest jednym z modelowych organizmów badań biologicznych[5][6].
Genetyka
W C. reinhardtii cyklu rozwojowym dominuje stadium haplofitowe. Jądrowy genom zawiera 1.6 Mb DNA w 17 chromosomach. 1.2 Mb sekwencja genomu została opublikowana w 2007 r.[7]
W plastydzie zawiera 203395 par zasad (bp) chloroplastowego DNA (chlDNA)[8].
Przypisy
- ↑ James G.J.G. Umen James G.J.G., Bradley J.S.C.B.J.S.C. Olson Bradley J.S.C.B.J.S.C., Chapter Six - Genomics of Volvocine Algae, GwenaëlG. Piganeau (red.), „Genomic Insights into the Biology of Algae”, 64, Academic Press, 2012, s. 185–243, DOI: 10.1016/b978-0-12-391499-6.00006-2, PMID: 25883411, PMCID: PMC4396658 [dostęp 2020-12-05] (ang.).
- ↑ PID - Chlamydomonas Appearance [online], megasun.bch.umontreal.ca [dostęp 2020-12-05] .
- ↑ http://www.life.uiuc.edu/govindjee/Part3/33_Melis.pdf
- ↑ CC-125 wild type mt+ [137c] [online], Chlamydomonas Resource Center [dostęp 2020-12-05] (ang.).
- ↑ SeverinS. Sasso SeverinS. i inni, From molecular manipulation of domesticated Chlamydomonas reinhardtii to survival in nature, Stuart RFS.R. King, Peter AP.A. Rodgers (red.), „eLife”, 7, 2018, e39233, DOI: 10.7554/eLife.39233, ISSN 2050-084X, PMID: 30382941, PMCID: PMC6211829 [dostęp 2020-12-05] .
- ↑ Patrice A.P.A. Salomé Patrice A.P.A., Sabeeha S.S.S. Merchant Sabeeha S.S.S., A Series of Fortunate Events: Introducing Chlamydomonas as a Reference Organism, „The Plant Cell”, 31 (8), 2019, s. 1682–1707, DOI: 10.1105/tpc.18.00952, ISSN 1040-4651, PMID: 31189738, PMCID: PMC6713297 [dostęp 2020-12-05] (ang.).
- ↑ Merchant SS., Prochnik SE., Vallon O., Harris EH., Karpowicz SJ., Witman GB., Terry A., Salamov A., Fritz-Laylin LK., Maréchal-Drouard L., Marshall WF., Qu LH., Nelson DR., Sanderfoot AA., Spalding MH., Kapitonov VV., Ren Q., Ferris P., Lindquist E., Shapiro H., Lucas SM., Grimwood J., Schmutz J., Cardol P., Cerutti H., Chanfreau G., Chen CL., Cognat V., Croft MT., Dent R., Dutcher S., Fernández E., Fukuzawa H., González-Ballester D., González-Halphen D., Hallmann A., Hanikenne M., Hippler M., Inwood W., Jabbari K., Kalanon M., Kuras R., Lefebvre PA., Lemaire SD., Lobanov AV., Lohr M., Manuell A., Meier I., Mets L., Mittag M., Mittelmeier T., Moroney JV., Moseley J., Napoli C., Nedelcu AM., Niyogi K., Novoselov SV., Paulsen IT., Pazour G., Purton S., Ral JP., Riaño-Pachón DM., Riekhof W., Rymarquis L., Schroda M., Stern D., Umen J., Willows R., Wilson N., Zimmer SL., Allmer J., Balk J., Bisova K., Chen CJ., Elias M., Gendler K., Hauser C., Lamb MR., Ledford H., Long JC., Minagawa J., Page MD., Pan J., Pootakham W., Roje S., Rose A., Stahlberg E., Terauchi AM., Yang P., Ball S., Bowler C., Dieckmann CL., Gladyshev VN., Green P., Jorgensen R., Mayfield S., Mueller-Roeber B., Rajamani S., Sayre RT., Brokstein P., Dubchak I., Goodstein D., Hornick L., Huang YW., Jhaveri J., Luo Y., Martínez D., Ngau WC., Otillar B., Poliakov A., Porter A., Szajkowski L., Werner G., Zhou K., Grigoriev IV., Rokhsar DS., Grossman AR. The Chlamydomonas genome reveals the evolution of key animal and plant functions.. „Science”. 318 (5848), s. 245-50, 2007-10-12. DOI: 10.1126/science.1143609. PMID: 17932292. PMCID: PMC2875087.
- ↑ Jude E.J.E. Maul Jude E.J.E. i inni, The Chlamydomonas reinhardtii Plastid Chromosome: Islands of Genes in a Sea of Repeats, „Plant Cell”, 14 (11), 2002, DOI: 10.1105/tpc.006155, PMID: 12417694, PMCID: PMC153795 [dostęp 2017-11-22] (ang.).
- J9U: 987007551359005171
