Diallag

Diallag
Ilustracja
Kryształ diallagu (wymiary: 4,3×3,3×1,9 cm)
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

(Ca(Mg,Fe)[SiO3](Al,Fe,Ca)2[(Si,Al)2O6])

Twardość w skali Mohsa

5–6

Łupliwość

doskonała

Pokrój kryształu

słupowy

Układ krystalograficzny

jednoskośny

Gęstość minerału

3,2–3,3 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

zielonawoszara, brunatnawa

Połysk

szklisty, na przełamie perłowy

Ten artykuł od 2014-01 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Diallag – minerał z gromady krzemianów (łańcuchowych), zaliczany do piroksenów jednoskośnych (klinopiroksen).

Właściwości

Magnezowa odmiana augitu; o składzie pośrednim pomiędzy szeregiem augitu i szeregiem diopsydu. Z chemicznego punktu widzenia zajmuje stanowisko pośrednie między fassaitem a typowymi augitami. Najczęściej tworzy kryształy wrosłe (zbliźniaczenia). Cechą charakterystyczną jest doskonała łupliwość. Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju słupkowym.

Występowanie

Składnik wielu skał magmowych; spotykany w gabrach, bazaltach, diabazach, diorytach, andezytach.

W Polsce występuje na Dolnym Śląsku (w bazaltach i diabazach – w okolicach Kłodzka, Ząbkowic Śląskich), na Wyżynie Krakowsko-Wieluńskiej (okolice Zawiercia, Myszkowa, Krzeszowic).

Bibliografia

  • A. Bolewski, A. Manecki: Mineralogia szczegółowa. Warszawa: PAE, 1993.
  • A. Bolewski: Mineralogia szczegółowa. Warszawa: Wydawnictwo Geologiczne, 1965.