Gnilik czarny
| Margarinotus brunneus | |||
| (Fabricius, 1775) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | eukarionty | ||
|---|---|---|---|
| Królestwo | zwierzęta | ||
| Typ | stawonogi | ||
| Gromada | owady | ||
| Rząd | chrząszcze | ||
| Podrząd | |||
| Rodzina | gnilikowate | ||
| Podrodzina | Histerinae | ||
| Plemię | Histerini | ||
| Rodzaj | Margarinotus | ||
| Podrodzaj | (Ptomister) | ||
| Gatunek | Margarinotus (Ptomister) brunneus | ||
| Synonimy | |||
| |||
Gnilik czarny[1] (Margarinotus (Ptomister) brunneus) – gatunek chrząszcza z rodziny gnilikowatych i podrodziny Histerinae.
Taksonomia
Gatunek opisany został w 1775 roku przez Johana Christiana Fabriciusa, jako Hister brunneus[2].
Opis
Ciało długości od 4 do 7 mm. Czułki od ciała jaśniejsze. Bruzdka czołowa półkolista, bez załamania, niekiedy pośrodku przerwana. Przedplecze o bruzdkach bocznych nierównoległych: wewnętrzna przybliżona z tyłu do zewnętrznej. Pokrywy z czterema pełnymi bruzdkami grzbietowymi i fragmentem piątej u podstawy, wgniecione słabiej u podstawy i silniej przed wierzchołkiem. Epipleury pokryw punktowane. Odnóża przednie z 5-6 ząbkami na goleniach. Propigidium punktowane dwojako: duże punkty podwójne i drobniejsze punkciki. Pygidium punktowane gęsto[3].
Biologia i ekologia
Przebywa pod padliną, w gnijących szczątkach roślin, grzybach, nawozie, odchodach oraz na wyciekającym soku drzew liściastych[4][1].
Rozprzestrzenienie
Gatunek palearktyczny[4]. W Europie wykazany został z prawie wszystkich krajów[2]. Ponadto znany z Syberii i Japonii[1].
W Polsce pospolity na terenie całego kraju[4][3].
Przypisy
- ↑ a b c Jiří Zahradník: Przewodnik: Owady. Warszawa: Multico, 2000, s. 156.
- ↑ a b Margarinotus brunneus na Fauna Europaea. [dostęp 2014-05-27].
- ↑ a b Sławomir Mazur: Klucze do oznaczania owadów Polski Część XIX Chrząszcze – Coleoptera z. 11 - 12 Sphaeritidae i Gniliki – Histeridae. Wrocław: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, PWN, 1973, s. 57–56.
- ↑ a b c Margarinotus brunneus w Coleoptera Poloniae. [dostęp 2014-05-27].
