Neurolingwistyka

Neurolingwistyka − nauka na pograniczu lingwistyki, psychologii i neurologii, badająca mechanizmy nerwowe w obrębie ludzkiego mózgu, które kontrolują aktywność językową, oraz zmiany kształtujące się w mowie przy lokalnych zaburzeniach w pracy mózgu. Neurolingwistyka próbuje na podstawie różnych zaburzeń (afazji, jąkania, dyzartrii) skonstruować model relacji między mową a aspektami funkcjonowania mózgu^[1].

Ze względu na swój multidyscyplinarny charakter neurolingwistyka czerpie metodologię i teorię z wielu innych dziedzin nauki takich jak: neurobiologia (neuronauka), językoznawstwo, kognitywistyka, neuropsychologia czy informatyka. Duża część analiz neurolingwistycznych bazuje na psycholingwistyce i językoznawstwie ogólnym, skupiając się na badaniu mechanizmów umożliwiających mózgowi przeprowadzanie procesów, które zdaniem psycholingwistów i językoznawców ogólnych są niezbędne do tworzenia i rozumienia wypowiedzi. Neurolingwiści badają fizjologiczne mechanizmy, za pomocą których mózg przetwarza informacje związane z językiem, a także teorie językoznawcze i psycholingwistyczne, wykorzystując afazjologię, neuroobrazowanie, elektrofizjologię, a także symulacje komputerowe.

Przypisy

Bibliografia

• JozefJ. Mistrík JozefJ., Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758  (słow.).
• Jolanta Mazurkiewicz-Sokołowska: Lingwistyka mentalna w zarysie. Kraków: Universitas, 2011. ISBN 97883-242-1212-5.