Organki (broń)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/07/Organki.jpg/220px-Organki.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/72/Polish_multiple_guns_%28organki_smierci%29_from_XVI-XVII_century.jpg/220px-Polish_multiple_guns_%28organki_smierci%29_from_XVI-XVII_century.jpg)
Organki (piekielna machina, organki śmierci, śmigownica, soroka) – wielolufowa broń palna używana w XVI– XVII wieku, będąca pierwowzorem broni wielostrzałowej[1].
Składała się z wielu (od kilku-kilkunastu do 40) gładkościennych luf mniejszego kalibru zamontowanych równolegle na wspólnym łożu kołowym, a niekiedy na obrotowym bębnie wokół wału. Była ładowana odprzodowo, a strzelano z niej na ogół salwą, rzadziej ogniem ciągłym. Z luf osadzonych szeregowo ładunki odpalano kolejno rzędami, z bębnowych – obrotowo po kolei z każdej lufy.
Organki wynaleziono w XVI wieku (choć m.in. ze źródeł ikonograficznych wiadomo, że w prymitywnej postaci znane były już w końcu XV stulecia) i używano przez cały wiek XVII[2]. Zbyt duża masa tej broni przesądziła o wycofaniu jej z użycia do końca tego stulecia.
XIX-wiecznym rozwinięciem pomysłu wielolufowej broni strzeleckiej były kartaczownice (mitraliezy) konstruowane według projektów Gatlinga, Reffye, Nordenfelta i innych. Ładowane odtylcowo nabojami zespolonymi, stanowiły udoskonaloną broń do masowego zwalczania siły żywej przeciwnika w okresie przed wynalezieniem i upowszechnieniem karabinu maszynowego przez Maxima.
Przypisy
Bibliografia
- Włodzimierz Kwaśniewicz: Leksykon dawnej broni palnej. Warszawa: Bellona, 2004, ISBN 83-11-09874-3, s. 145-146
- Michał Gradowski, Zdzisław Żygulski jun.: Słownik uzbrojenia historycznego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2010, ISBN 83-01-12390-7, s. 110
- Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o dawnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1987, ISBN 83-11-07350-3, s. 115
- Universalis: ribaudequin