Piotr Kałwa
| ||
Kraj działania | Polska | |
---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 18 października 1893 | |
Data i miejsce śmierci | 17 lipca 1974 | |
Biskup diecezjalny lubelski | ||
Okres sprawowania | 1949–1974 | |
Wyznanie | katolicyzm | |
Kościół | ||
Prezbiterat | 1 czerwca 1916 | |
Nominacja biskupia | 30 maja 1949 | |
Sakra biskupia | 29 czerwca 1949 | |
Odznaczenia | ||
Data konsekracji | 29 czerwca 1949 | ||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | Lublin | ||||||||||||||||||
Miejsce | |||||||||||||||||||
Konsekrator | |||||||||||||||||||
Współkonsekratorzy | Czesław Kaczmarek | ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
|
Piotr Kałwa (ur. 18 października 1893 w Cudzynowicach, zm. 17 lipca 1974 w Kuźnicy) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny lubelski w latach 1949–1974.
Życiorys
Święcenia kapłańskie otrzymał 1 czerwca 1916 w Kielcach. Studiował prawo i teologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1935 został profesorem. Aresztowany w latach 1939–1940, powrócił do Lublina w 1945 jako profesor prawa kanonicznego.
30 maja 1949 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji lubelskiej. Konsekrowany został 29 czerwca 1949 przez prymasa Stefana Wyszyńskiego[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Fortes in fide” (Mocni w wierze)[2]. W latach 1949–1974 był wielkim kanclerzem KUL-u. Zasiadał w Radzie Głównej Episkopatu Polski.
Uczestniczył we wszystkich czterech sesjach soboru watykańskiego II[3].
10 listopada 1938 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[4], za osiągnięcia na polu pracy społecznej.
Jego dorobek naukowy obejmuje ok. 30 pozycji, głównie z zakresu prawa małżeńskiego, kanonicznego i świeckiego. Na prowadzonym przezeń seminarium napisano 16 dysertacji doktorskich i 34 rozprawy magisterskie. Od założenia Towarzystwa Naukowego KUL (1934) był jego członkiem korespondentem, a od 1944 członkiem czynnym. W 1948 został powołany na członka współpracownika Komisji Historyczno-Prawnej PAU. Uchwałą Senatu Akademickiego z 29 maja 1958 otrzymał doktorat honoris causa teologii „za zasługi położone dla Uniwersytetu w ciągu 30-letniej pracy profesorskiej, za wybitną pracę naukową i dydaktyczną, zwłaszcza w dziedzinie badań kościelnego prawa polskiego”[5].
Zmarł nagle 17 lipca 1974 w Kuźnicy na Helu. Został pochowany w archikatedrze lubelskiej, a uroczystościom pogrzebowym przewodniczył kardynał Karol Wojtyła, ówczesny metropolita krakowski, a kazanie w czasie Mszy św. wygłosił Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński[5].
Przypisy
- ↑ Piotr Kałwa. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2023-10-10]. (ang.).
- ↑ A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 268. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
- ↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A–Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
- ↑ M.P. 1938 nr 259 poz. 611 [online], isap.sejm.gov.pl [dostęp 2024-06-26] .
- ↑ a b Bp Pior Kałwa (1893-1974) [online], www.kul.pl [dostęp 2024-06-26] (pol.).
Linki zewnętrzne
- Nota biograficzna Piotra Kałwy na stronie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. [dostęp 2010-11-14].
- Piotr Kałwa [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-14] (ang.).
- p
- d
- e
Biskupi diecezjalni |
|
---|---|
Biskupi pomocniczy |
|