Podkówczaki

Podkówczaki

Phylactolaemata[1]
Kolonia podkówczaków w Mingo National Wildlife Refuge
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	mszywioły
Gromada	Phylactolaemata
Rodziny
Cristatellidae Fredericellidae Lophopodidae Pectinatellidae Plumatellidae Stephanellidae
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Podkówczaki (Phylactolaemata^[2], mszywioły słodkowodne)^[3] – gromada mszywiołów, której przedstawiciele żyją tylko w wodach słodkich. Jak wszystkie mszywioły są filtratorami filtrującymi odcedzającymi pożywienie za pomocą rozciągliwej „korony” orzęsionych czułków nazywanych lofoforami. Żyją w koloniach składających się z klonów osobnika założycielskiego. Inaczej niż u części morskich mszywiołów, kolonie składają się tylko z jednego typu zooidów, żerującej formy znanej jako autozooid^[4]. Opierają się na zmineralizowanym „szkielecie zewnętrznym” zbudowanym z galaretowatej substancji lub białek, wydzielonych przez zooidy^[5].

Gromada obejmuje tylko jeden współczesny rząd, Plumatellida^[1], choć pojawiły się również sugestie by rodzaj Varunella umieścić w osobnym rzędzie^[6].

Systematyka

Żyjących obecnie 69 gatunków podkówczaków zgrupowanych zostało w 6 rodzinach^[6]:

• Rząd Plumatellida
  • Rodzina Cristatellidae
    • Rodzaj Cristatella
  • Rodzina Fredericellidae
    • Rodzaj Fredericella
  • Rodzina Lophopodidae
    • Rodzaj Asajirella
    • Rodzaj Lophopodella
    • Rodzaj Lophopus
  • Rodzina Pectinatellidae
    • Rodzaj Afrindella
    • Rodzaj Pectinatella
  • Rodzina Plumatellidae
    • Rodzaj Australella
    • Rodzaj Hyalinella
    • Rodzaj Plumatella
    • Rodzaj Rumarcanella
    • Rodzaj Stolella
    • Rodzaj Swarupella
  • Rodzina Stephanellidae
    • Rodzaj Stephanella
• Rząd incertae sedis
  • Rodzina incertae sedis
    • Rodzaj Varunella

Opis

Kolonie podkówczaków rozmnażają się płciowo, a każdy osobnik jest obojnakiem, który funkcjonuje jednocześnie jako samiec i samica^[4]. Rozmnażają się też bezpłciowo w sposób unikatowy wśród mszywiołów i pozwalający przetrwać linii kolonii w zmiennym słodkowodnym środowisku^[5]. Latem i jesienią produkują dyskokształtne statoblasty, zbiorowiska komórek funkcjonujące jako przetrwalniki dość podobne do gemuli gąbek^[4]. Statoblasty tworzą się na „sznurze” przyłączonym do jelit rodzica, które je odżywiają^[5]. Rosnąc statoblasty rozwijają ochronne chitynowe małżopodobne skorupki. Po osiągnięciu dojrzałości niektóre typy przyłączają się do rodzicielskiej kolonii, niektóre opadają na dno, niektóre unoszą się na wodzie dzięki komorom powietrznym^[4], a niektóre pozostają w zewnętrznej powłoce rodzica, aby odbudować kolonię, gdyby obumarła^[5]. Statoblasty mogą pozostać uśpione przez dłuższy czas i przetrwać w tym czasie trudne warunki takie jak zamrożenie i wysuszenie. Mogą być przenoszone na duże odległości przez zwierzęta, unoszące się rośliny, prądy^[4] i wiatry^[5]. Kiedy warunki się poprawiają, klapy muszli oddzielają się i komórki wewnątrz rozwijają się w zooida, który próbuje zapoczątkować nową kolonię. Oszacowano, że jedna grupa kolonii na obszarze 1 m² wyprodukowała 800 000 statoblastów^[4].

Przypisy