Skurcz dodatkowy

Skurcz dodatkowy serca

Przedwczesny skurcz komory oznaczony strzałką

Skurcz dodatkowy – przedwcześnie występujące uderzenie serca (stąd angielski termin „przedwczesne bicie” („premature beat” – PMB) dla dodatkowego skurczu), które występuje poza fizjologicznym rytmem serca. Jako zaburzenie tworzenia bodźców jest to jedno z najczęstszych zaburzeń rytmu serca^[1].

Rzeczywisty rytm może pozostać niezmieniony lub zostać przesunięty. Większość skurczów dodatkowych nie powstaje w fizjologicznym ośrodku rozrusznika (węzeł zatokowy), ale w ektopowych ośrodkach pobudzenia, tzw. ogniskach ektopowych (od starożytnej greki ektós „na zewnątrz” i τόπος, tόpos „miejsce”) – w przedsionku, żyłach uchodzących do przedsionków, węźle przedsionkowo-komorowym, a także w komorach poniżej rozgałęzienia pęczka Hisa. Mogą występować jako pobudzenia pojedyncze lub formy złożone. Częstość występowania dodatkowych skurczów komorowych (ESV) i nadkomorowych (ESSV) wzrasta wraz z wiekiem, przy czym częstość ich występowania szacuje się na ponad 50% populacji. U zdrowych formy złożone (takie jak bigeminia, trigeminia i częstoskurcze) występują rzadko. W przypadku towarzyszących chorób serca zarówno skurcze dodatkowe nadkomorowe (pochodzące z przedsionków i dlatego uważane za „niewinne”), jak i dodatkowe skurcze komorowe (pochodzące z komór, a zatem budzące większe obawy) mogą stać się „wyzwalaczami”, tj. inicjatorami bardziej złożonych arytmii, np.: dłuższe częstoskurcze^[2][3]. Ich występowanie powoduje zatem zaburzenia rytmu pracy serca. Osoba dotknięta chorobą często odczuwa to jako kołatanie serca, uczucie dławienia, nagły kaszel. Dodatkowe skurcze występują nie tylko w chorobach serca, ale można je również zauważyć u zdrowych osób. Czasami jednak mogą wskazywać na poważną chorobę serca^[4].

W zależności od tego, gdzie występuje w sercu, rozróżnia się dodatkowe skurcze komorowe (VES, pochodzące z jednej z komór serca) i dodatkowe skurcze nadkomorowe (SVES, pochodzące głównie z jednego z przedsionków)^[1][5].

Rodzaje skurczów

• Skurcze dodatkowe nadkomorowe (arytmia nadkomorowa) – występują u osób zdrowych (do około 200 na dobę). Ich liczba wzrasta z wiekiem (nawet do 1000 dodatkowych pobudzeń na dobę u osób po 60. roku życia). Mogą być także objawem choroby serca i zapowiedzią innej tachyarytmii – np. migotania przedsionków. Na ogół dodatkowe skurcze serca nadkomorowe nie wywołują żadnych objawów i często występują przejściowo.

• Skurcze dodatkowe komorowe (arytmia komorowa) – powstają w ogniskach znajdujących się poniżej pęczka Hisa, który jest częścią układu bodźcoprzewodzącego serca. Ich obraz kliniczny jest różnorodny – pojedyncze skurcze dodatkowe komorowe najczęściej przebiegają bezobjawowo. Duża ilość pobudzeń komorowych oraz występowanie form złożonych znacznie zaburza fizjologiczny rytm serca, co może być przyczyną np. znacznego ograniczenia tolerancji wysiłku u osób z wcześniej istniejącą niewydolnością serca, np. w chorobie niedokrwiennej serca.

Przyczyny

Dodatkowe skurcze często występują u zdrowych osób. Czynnikami wyzwalającymi mogą być podniecenie, zmęczenie, zwiększona aktywność autonomicznego układu nerwowego, używki takie jak alkohol, nikotyna czy kofeina (mimo ogólnego przeświadczenia o szkodliwości kawy i herbaty w zaburzeniach rytmu serca brak jest podstaw naukowych^[6]), odwodnienie lub porażenie prądem elektrycznym. Istnieją jednak również organiczne choroby serca jako wyzwalacz, zwłaszcza choroba niedokrwienna serca, ale także kardiomiopatie, zapalenie mięśnia sercowego, nadciśnienie tętnicze i płucne. Także przyczyny pozasercowe mogą prowadzić do dodatkowych skurczów. Należą do nich nadmiar hormonów tarczycy (nadczynność tarczycy), różne leki, zaburzenia równowagi elektrolitowej, np.: hipokaliemia, hipomagnezemia, blokady w odcinku piersiowym kręgosłupa, czy zespół Roemhelda^[1][7].

Rozpoznanie

• badanie lekarskie i zapis ekg z uwzględnieniem wieku pacjenta, rodzaju jego aktywności życiowej i ogólnego stanu zdrowia
• 24 h zapis EKG metodą Holtera
• zewnętrzne rejestratory zdarzeń (ELR – external loop recorders)
• podstawowe badania laboratoryjne (obraz krwi, elektrolity, czynność tarczycy)
• badanie elektrofizjologiczne serca (EPS – electrophysiological study)
• ważnym aspektem leczenia i diagnostyki chorego z PMB jest ocena zagrożeń dla pacjenta wynikających z obecności arytmii oraz jej wpływu na komfort życia. Ocena ryzyka związanego z PMB w głównej mierze opiera się na wywiadzie klinicznym oraz ilościowej i jakościowej formie PMB^[7]

Leczenie

• dodatkowe skurcze serca, szczególnie pochodzenia nadkomorowego, bezobjawowe, nie wymagają specyficznego leczenia. W przypadku, gdy objawy wynikające z obecności dodatkowych skurczów serca są dokuczliwe dla pacjentów, należy w pierwszej kolejności ograniczyć wpływ na układ krążenia używek mogących sprzyjać występowaniu arytmii i zmienić tryb życia
• wykluczyć jako przyczynę zaburzenia elektrolitowe lub hormonalne (np. nadczynność tarczycy).
• jeśli objawy skurczów dodatkowych serca są uciążliwe, a dodatkowe skurcze liczne, warto rozważyć wdrożenie leczenia farmakologicznego – zastosowanie znajdują tu np. beta-blokery
• w arytmiach komorowych (zwłaszcza przy występowaniu form złożonych pobudzeń) należy wykonać diagnostykę kardiologiczną wykluczającą chorobę organiczną serca
• w przypadku jej potwierdzenia (np. niewydolności serca, choroby wieńcowej) należy przede wszystkim leczyć chorobę podstawową
• jeżeli nie znamy przyczyny arytmii, a jest ona bezobjawowa, skurcze dodatkowe nie są liczne i nie tworzą form złożonych, możliwe jest pozostawienie jej bez leczenia^[5]
• w innych przypadkach stosuje się leki antyarytmiczne lub kardiowertery-defibrylatory, mające na celu przerwanie napadu częstoskurczu komorowego^[5]

Decyzję o poszerzeniu diagnostyki i ewentualnym wdrożeniu leczenia lekarz podejmuje indywidualnie dla każdego chorego, uwzględniając całokształt obrazu, w tym objawy, wiek i chorobowe obciążenia, gdyż w części przypadków dodatkowe skurcze serca mogą być traktowane jako wariant normy, w innych zaś jako manifestacja poważnej choroby.

Klasyfikacja ICD10

Zobacz też

• zaburzenia rytmu serca

Przypisy

Bibliografia

• Ściborski Cezary, Pasierski Tomasz. Najczęściej spotykane zaburzenia rytmu serca. w: Kardiologia dla lekarzy rodzinnych. Warszawa: PZWL; 2001: 208–228, ISBN 83-200-2555-9.