Stefan Orliński

Stefan Orliński
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

9 listopada 1907
Huta Nowa

Data i miejsce śmierci

22 września 1966
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1930–1966

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Inspektorat Obrony Terytorialnej Kraju

Stanowiska

inspektor ds. organizacji paramilitarnych

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Medal za Warszawę 1939–1945

Stefan Orliński (ur. 9 listopada 1907 w Hucie Nowej, zm. 22 września 1966 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się we wsi Huta Nowa, w ówczesnym powiecie gostynińskim guberni warszawskiej, w rodzinie Józefa i Konstancji z Tomczaków. Z Wojskiem Polskim związany od 1930; do 1931 służył w 14 pułku piechoty we Włocławku. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej skierowany do Modlina, potem do Warszawy. W 1938 ukończył Szkołę Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 października 1938 i 64. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1].

Kampanię wrześniową odbył w stopniu porucznika; walczył na Kielecczyźnie, 7 września 1939 odniósł ciężką ranę, w efekcie której utracił prawą rękę. Po leczeniu szpitalnym w Radomiu i Warszawie trafił w 1940 do obozu jenieckiego XII A w Hadamar (potem w obozie jenieckim VII A Murnau).

W 1945 powrócił do Polski i zgłosił się do wojska. Od 2 września 1945 do 1948 dowodził batalionem szkolnym w Oficerskiej Szkole Samochodowej im. gen. Aleksandra Waszkiewicza w Pile, uzyskał w tym okresie kolejne awanse oficerskie – na kapitana (24 grudnia 1945) i majora (19 sierpnia 1946). Przeniesiony do Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 2 w Elblągu, pełnił funkcję dowódcy pułku i dywizji piechoty. 22 lipca 1949 awansowany na podpułkownika, 10 grudnia 1952 na pułkownika.

W latach 1954–1955 odbył studia w Akademii Sztabu Generalnego im. Karola Świerczewskiego, następnie był komendantem Fakultetu Ogólnowojskowego na tej uczelni, a w latach 1957–1959 zastępcą komendanta ds. liniowych. Od 14 lipca 1956 generał brygady. W latach 1959–1963 komendant garnizonu miasta stołecznego Warszawy, 1964–1965 przewodniczył Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei. Od 1965 pełnił funkcję inspektora ds. organizacji paramilitarnych w Inspektoracie Obrony Terytorialnej Kraju.

Należał do PZPR. W latach 1957–1961 sprawował mandat radnego miasta stołecznego Warszawy, od listopada 1958 był prezesem Zarządu Głównego Związku Inwalidów Wojennych PRL. Nadano mu honorowe członkostwo tej organizacji oraz Związku Ociemniałych Żołnierzy.

Pochowany w Alei Zasłużonych Cmentarza Komunalnego (d. Wojskowego) na Powązkach w Warszawie (kwatera A19-lewe półkole-3/4)[2]. W imieniu kierownictwa MON w pogrzebie uczestniczył m.in. wiceminister obrony narodowej, Główny Inspektor Obrony Terytorialnej gen. dyw. Grzegorz Korczyński.

Mieszkał w Warszawie. Od 1939 żonaty z Heleną Jadwigą z domu Dobrzelecką (1909-1994). Małżeństwo miało syna i córkę[3][2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 70.
  2. ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  3. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 115–117.

Bibliografia

  • Marian Krwawicz, Stefan Orliński, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXIV, 1979
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
  • „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 4/1966, s. 357–358.
  • „Żołnierz Wolności”, 9 X 1963 r., s. 2.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III:M-S, Toruń 2010, s. 115–117.