Trening autogenny : Zastosowanie, Elementy treningu autogennego, Zobacz też, Przypisy Wikipedia, wolna encyklopedia

Trening autogenny

Ten artykuł należy dopracować:

od 2019-03 → dodać wiarygodne źródła medyczne w postaci przypisów (informacje medyczne muszą być poparte dowodami naukowymi),
od 2020-09 → do źródła informacji dodać jak najpełniejszy opis bibliograficzny ,
od 2020-09 → dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Trening autogenny Schultza (gr. auto – sam i genesis – powstanie) to popularna nazwa techniki relaksacji neuromięśniowej^[1], polegającej na wywołaniu poprzez autosugestię doznań podobnych do stanu hipnozy oraz wewnętrznej medytacji.

System ćwiczeń opracował i opublikował w 1932 Johannes Schultz^[2], korzystając z metod stosowanych w jodze oraz medytacji zen^[1], bez ich mistyczno-religijnego aspektu. Uczeń Schultza i kontynuator jego badań nad terapią autogenną, Dr. Wolfgang Luthe, rozpowszechnił metodę w USA oraz Kanadzie. Terapeutyczne oddziaływanie TA badał także twórca Katedry Psychoterapii Collegium Medicum UJ, Jerzy Aleksandrowicz. W autogenii człowiek znajduje się pod wpływem własnego oddziaływania^{[potrzebny przypis]}.

Zastosowanie

Trening autogenny ma zastosowanie w leczeniu wspomagającym przy nerwicach i zaburzeniach psychosomatycznych, dolegliwościach hormonalnych, w zaburzeniach neurologicznych, foniatrycznych, położnictwie, stomatologii i przy drobnych zabiegach chirurgicznych. Elementy TA są wykorzystywane w pracy z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo w przedszkolach^[3].

Elementy treningu autogennego

Trening autogenny składa się z sześciu (sugerowanych) elementów, które następują po sobie:^{[potrzebny przypis]}

uczucie ciężaru,
uczucie ciepła,
regulacja pracy serca,
regulacja swobodnego oddychania,
uczucie ciepła w splocie słonecznym (brzuchu),
uczucie chłodu na czole.

Początkowo ćwiczenia nie powinny być długie (3-5 minut – tylko uczucie ciężaru, później do 10 minut – uczucie ciężaru i ciepła, finalnie 15-20 – wszystkie elementy).

Relaksacja autosugestywna obejmuje grupy reakcji: umiejętność przyjęcia odpowiedniej postawy – stan bierności, koncentracji na organizmie i sterowania organizmem.

Zobacz też

trening relaksacyjny Jacobsona

Przypisy

↑ ^a ^b PawełP. Zieliński PawełP., Wielokulturowe źródła metod i technik relaksacyjnych stosowanych w edukacji, [w:] KazimierzK. Rędziński, IwonaI. Wagner (red.), Wielokulturowość w przestrzeni edukacyjnej, 2007 .
↑ Johannes Heinrich Schultz: Das Autogene Training (inf. na books.google.pl). Entwicklung der Psychiatrie. [dostęp 2017-01-06]. (niem.).
↑ Techniki relaksacyjne w pracy z dziećmi ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi [online], Pedagogika Specjalna - portal dla nauczycieli, 14 listopada 2020 [dostęp 2023-01-27] (pol.).

Bibliografia

GerhardG. Leibold GerhardG., Hipnoza i autosugestia, ElżbietaE. Kaźmierczak (tłum.), WitoldW. Leder (tłum.), Warszawa: J&BF, 1997, ISBN 83-907369-3-4, OCLC 830128018 .
ClausC. Derra ClausC., Trening autogenny dla każdego, PawełP. Wieczorek (tłum.), Warszawa: Amber, 2005, ISBN 83-241-2295-8, OCLC 749838789 .