Władysław Stachurski

Władysław Stachurski

Data i miejsce urodzenia	27 marca 1945 Piotrkowice
Data i miejsce śmierci	13 marca 2013 Warszawa
Wzrost	180 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1957–1959 Skra Warszawa 1959–1961 SHL Kielce 1961–1964 Sarmata Warszawa 1964 → Warszawianka (wyp.) 1964–1973 Legia Warszawa 115 (11)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1969–1970  Polska 8 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1979–1981 Legia Warszawa (asystent) 1981–1983 Polska (juniorzy) 1987 Legia Warszawa (asystent) 1988–1990 Zawisza Bydgoszcz 1990–1991 Legia Warszawa 1991 FC Sharjah ZEA 1993–1995 Widzew Łódź 1995 Al-Masry Port Said 1995–1996 Polska 1996–1997 Legia Warszawa 2002–2003 Okęcie Warszawa 2003–2004 Świt Nowy Dwór Mazowiecki
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Stachurski (ur. 27 marca 1945 w Piotrkowicach, zm. 13 marca 2013 w Warszawie^[1]) – polski piłkarz i trener piłkarski, selekcjoner reprezentacji Polski w latach 1995–1996.

Kariera piłkarska

Początkowo zawodnik klubów warszawskich (Skry, Sarmaty, Warszawianki) oraz SHL Kielce. W 1964 roku trafił do Legii Warszawa. Zadebiutował w niej 27 marca 1966 w zremisowanym 0:0 meczu z Wisłą Kraków. Wraz z Legią dwukrotnie został mistrzem Polski (1969, 1970) oraz wywalczył puchar kraju (1966). Po raz ostatni w jej barwach zagrał 11 marca 1973 roku w spotkaniu z Lechem Poznań. W warszawskiej drużynie występował na pozycji prawego obrońcy, często włączał się do akcji ofensywnych^[2]. Jest członkiem Galerii Sław Legii^[3].

W barwach Legii występował także w europejskich pucharach. W sezonie 1969/1970 dotarł z warszawską drużyną do półfinału Pucharu Europy (strzelił wówczas jednego gola – zdobył bramkę w meczu I rundy z rumuńskim UT Arad^[4]). W następnych rozgrywkach awansował z Legią do ćwierćfinału. W spotkaniu 1/4 finału z Atlético Madryt strzelił jednego z dwóch goli dla swojego zespołu^[5]. Ponadto zdobył dwie bramki w pojedynku I rundy z IFK Göteborg^[5].

W reprezentacji Polski zadebiutował 12 października 1969 roku w meczu z Luksemburgiem^[6]. Łącznie w barwach narodowych rozegrał osiem spotkań i strzelił jednego gola – 23 września 1970 zdobył bramkę w wygranym 2:0 pojedynku z Irlandią, który odbył się w Dublinie^[7].

Kariera trenerska

Karierę piłkarską zakończył z powodu kontuzji. Następnie został trenerem, początkowo pracował w Legii. Był także drugim szkoleniowcem młodzieżowej reprezentacji Polski i pierwszym trenerem kadry juniorów^[8]. W 1983 roku razem z trenerem Mieczysławem Broniszewskim, prowadził reprezentację młodzieżową Polski do lat 20. na Mistrzostwach Świata w Meksyku, która zdobyła III miejsce, brązowy medal. W latach 1988–1990 pracował w Zawiszy Bydgoszcz, z którym w sezonie 1988/1989 wywalczył awans do I ligi (obecna Ekstraklasa), a w następnym zajął w niej IV miejsce (najwyższe w historii klubu). W latach 1990–1991 był pierwszym trenerem Legii Warszawa. Dotarł z nią do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów^[2]. Następnie pełnił funkcję szkoleniowca w Widzewie Łódź.

W listopadzie 1995 roku został selekcjonerem reprezentacji Polski. Zadebiutował 19 lutego 1996 w przegranym 0:5 meczu z Japonią. Łącznie kadrę narodową prowadził w czterech spotkaniach (dwa remisy, dwie porażki) – po raz ostatni 1 maja 1996 roku w zremisowanym 1:1 pojedynku z Białorusią^[9].

W sezonie 1996/1997 ponownie był pierwszym trenerem Legii, lecz ze względu na problemy zdrowotne zakończył pracę szkoleniową. Sezon w roli trenera dokończył Mirosław Jabłoński, a drużyna zdobyła Puchar Polski^[2]. Po wyleczeniu się prowadził Okęcie Warszawa oraz pierwszoligowy Świt Nowy Dwór Mazowiecki.

W 2002 za zasługi na rzecz rozwoju sportu, został odznaczony przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, Złotym Krzyżem Zasługi^[10].

Śmierć

Zmarł 13 marca 2013 r. na zawał serca, w drodze po odbiór biletów na mecz Polski z Ukrainą. Pośmiertnie został uhonorowany Diamentowym Odznaczeniem PZPN^[11]. Został pochowany na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie C 29 Tuje 14^[12].

Wśród swoich byłych zawodników został zapamiętany jako osoba wymagająca, wyważona i konsekwentna. Z uwagi na swoją osobowość, wysoką kulturę osobistą oraz wysokie umiejętności sportowe cieszył się sympatią i zaufaniem zawodników. Na treningach potrafił przekazać wiele cennych uwag i potem je wyegzekwować.

Robił w zespole atmosferę, przy nim wszystko szło w górę, nigdy w dół. Chciało się trenować i grać^[13].

Przypisy

Bibliografia

• Profil w bazie Legia.net (pol.)
• Profil w bazie FootballDatabase.eu (ang.)