Witold Zagórski

Witold Zagórski

Rzucający obrońca
Data i miejsce urodzenia	25 września 1930 Warszawa
Data i miejsce śmierci	30 czerwca 2016 Gmunden
Wzrost	180 cm
Kariera
Aktywność	1950–1961 (zawodnik) 1953–2008 (trener)
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1950–1960 Polonia Warszawa 140 1960–1961 Legia Warszawa 2
Kariera reprezentacyjna Lata Reprezentacja Wyst. 1952–1955  Polska 49[1]
Kariera trenerska Lata Drużyna 1953–195? Polonia Warszawa (mł.) 1957–196? Polska U–18 1961–1975 Polska 1978–1980 Austria 1979 Austria U–16 1982–1984 Swans Gmunden 1990–1995 Kadra Austrii na wózkach 1990–2008 RSV Salzburg (koszykówka na wózkach)
Dorobek medalowy Jako trener Mistrzostwa Europy srebro Polska 1963 Koszykówka brąz ZSRR 1965 Koszykówka brąz Finlandia 1967 Koszykówka

Witold Zagórski (ur. 25 września 1930 w Warszawie, zm. 30 czerwca 2016^[1]) – polski koszykarz, następnie trener, twórca największych sukcesów reprezentacji Polski^[2].

Kariera zawodnicza

Witold Zagórski karierę zawodniczą rozpoczął w 1950 w Polonii Warszawa, w której grał do 1960. Zdobył z tą drużyną dwukrotnie wicemistrzostwo (1957, 1960) i mistrzostwo Polski (1959). Potem w 1960 został zawodnikiem Legii Warszawa z którymi zdobył mistrzostwo Polski w sezonie 1960/1961, po którym w wieku zaledwie 31 lat zakończył zawodniczą karierę.

Witold Zagórski w latach 1951–1956 rozegrał 49 meczów w reprezentacji Polski, z którą brał udział na mistrzostwach Europy w Budapeszcie 1955, na których Polska uplasowała się na 5. miejscu.

Kariera trenerska

Witold Zagórski po zakończeniu zawodniczej kariery rozpoczął karierę trenerską, w której odnosił znacznie większe sukcesy. W 1961 zastąpił Zygmunta Olesiewicza na stanowisku trenera reprezentacji Polski, która za kadencji Zagórskiego odnosiła swoje największe sukcesy w historii. W 1963 reprezentacja Polski będąc gospodarzem mistrzostw Europy 1963 zdobyła wicemistrzostwo, w finale przegrała z reprezentacją ZSRR 45:61, a wcześniej pokonała m.in. reprezentację Jugosławii 83:72. Na dwóch kolejnych mistrzostwach Europy: ZSRR 1965 i Finlandia 1967 reprezentacja sięgnęła po brązowe medale. W 1967 reprezentacja jedyny raz w historii wystąpiła mistrzostwach świata – Urugwaj 1967, na których zajęła 5. miejsce. Witold Zagórski trzykrotnie prowadził reprezentację Polski na igrzyskach olimpijskich: Tokio 1964 (6. miejsce), Meksyk 1968 (6. miejsce) i Monachium 1972 (10. miejsce). Z funkcji trenera reprezentacji Polski zrezygnował w 1975 po niezakwalifikowaniu się przez nią na turniej olimpijski Montreal 1976. W latach 1967–1973 siedem razy prowadził drużynę Europy.

Następnie Witold Zagórski po otrzymaniu zgody władz sportowych rozpoczął pracę trenerską w Austrii. W latach 1978–1980 prowadził reprezentację Austrii, a w latach 1982–1984 prowadził I-ligowy Swans Gmunden. W Wiedniu i Gmunden kontynuował aktywność trenerską na różnych poziomach rozgrywek austriackich (kobiet i mężczyzn). Od 1992 prowadził w Salzburgu drużynę koszykówki na wózkach, która 13-krotnie zdobyła tytuł mistrza Austrii, wielokrotnie uczestniczyła też w europejskich pucharach. Prowadził także reprezentacje Austrii w tej dyscyplinie.

Życie prywatne

Witold Zagórski od końca lat 70. mieszkał w Austrii. Chcąc przedłużyć kontrakt i nadal pracować za granicą, musiał się postarać o austriackie obywatelstwo, co wymuszało wówczas zrzeczenie się polskiego obywatelstwa i tak też zrobił. Od 1983 roku na stałe zamieszkał w Gmunden. Od 2008 przestał być trenerem. 31 grudnia 2015 doznał udaru. W ostatnich miesiącach życia rehabilitował się. Zmarł 30 czerwca 2016^[3].

Osiągnięcia

Zawodnicze

Klubowe

• 2-krotny mistrz Polski (1959, 1961)
• 2-krotny wicemistrz Polski (1957, 1960)

Reprezentacja

• Uczestnik:
  • mistrzostw Europy (1955 – 5. miejsce)
  • meczu weteranów Polska vs Europa (1963)

Trenerskie

Kadra

• Wicemistrz Europy (1963)
• 2-krotny brązowy medalista mistrzostw Europy (1965, 1967)
• Uczestnik:
  • igrzysk olimpijskich (1964 – 6. miejsce, 1968 – 6. miejsce, 1972 – 10. miejsce)
  • mistrzostw:
    • świata (1967 – 5. miejsce)
    • Europy:
      • 1963, 1965, 1967, 1969 – 4. miejsce, 1971 – 4. miejsce, 1973 – 12. miejsce, 1975 – 8. miejsce
      • U–16 (1979 – 12. miejsce)
  • Interkontynentalnego Pucharu FIBA (1972 – 4. miejsce)^[4]

Indywidualne

• Trener drużyny gwiazd FIBA, podczas FIBA All-Star Games (1967–1973)

Inne

• Srebrny Krzyż Zasługi (2.04.1969)
• Posiada swoją gwiazdę w Alei Gwiazd Koszykówki, w Polanicy-Zdroju (2007)

Przypisy

Bibliografia

• Wrocław – 1963. XIII Mistrzostwa Europy w koszykówce mężczyzn, wyd. 1963
• Profil na plkhistory.ugu.pl
• Łukasz Cegliński, Marek Cegliński: Srebrni chłopcy Zagórskiego. Warszawa: Studio AWP, 2013. ISBN 978-83-85740-25-4.
• Marek Cegliński, Łukasz Cegliński, Dariusz Pawłowski: Zieloni kanonierzy. Pruszków: MC Media Marek Cegliński, 2016. ISBN 978-83-946433-0-0.brak strony w książce

Linki zewnętrzne

• Coaches im Blickpunkt – Witold Zagorski [online], www.basketswans.at, 2 kwietnia 2015 [zarchiwizowane z adresu 2015-04-02]  (niem.).