Zbrucz
Zbrucz, widok z Okopów Świętej Trójcy | |||
Kontynent | Europa | ||
---|---|---|---|
Państwo | Ukraina | ||
Rzeka | |||
Długość | 247 km | ||
Źródło | |||
Miejsce | Wyżyna Podolska | ||
Współrzędne | 49°43′35″N 26°12′20″E/49,726389 26,205556 | ||
Ujście | |||
Recypient | Dniestr | ||
Miejsce | Isakowce | ||
Współrzędne | 48°32′19″N 26°26′33″E/48,538611 26,442500 | ||
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego | |||
Położenie na mapie Ukrainy | |||
| |||
|
Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Zbrucz |
Zbrucz[1] (ukr. Збруч) – rzeka na zachodniej Ukrainie o długości 247 km, lewy dopływ Dniestru.
Jej źródła leżą w pobliżu wsi Szczasnówka, płynie w głębokim jarze. Nad rzeką leżą: Toki, Podwołoczyska, Wołoczyska, Satanów, Husiatyn, Skała Podolska, Okopy.
Historia
Niegdyś stanowiła rzekę graniczną, wyznaczała od 1772 do 1793 granicę pomiędzy Rzecząpospolitą i Austrią, w latach 1793-1809 i 1815-1914 między Imperium Rosyjskim a Austrią, Cesarstwem Austrii i Austro-Węgrami, w latach 1921-1939 granicę państwową między II Rzecząpospolitą a Ukraińską SRR (od 1922 w składzie ZSRR) .
U ujścia Zbrucza do Dniestru z polecenia Jana III Sobieskiego zbudowano Okopy Świętej Trójcy – znane z dramatu Zygmunta Krasińskiego pt. Nie-Boska komedia.
W 1848 r. w pobliżu wsi Liczkowce z rzeki wydobyto słowiański posąg kultowy, tzw. Światowida ze Zbrucza.
- Osobny artykuł: Światowid ze Zbrucza.
Zobacz też
- Zbrucz (gazeta)
Przypisy
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2013, s. 350. ISBN 978-83-254-1988-2.
Linki zewnętrzne
- Zbrucz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 531 .
- p
- d
- e
Lewe |
|
---|---|
Prawe |
|
- PWN: 4000853
- ЕСУ: 16567