George II od Velike Britanije

George II.

Portret Georga II od Thomasa Hudsona
Kralj Velike Britanije
Vladavina	11. jun 1727. - 11. jun 1760.
Prethodnik	George I
Nasljednik	George III
Knez izbornik Elektorata Hannover
Vladavina	1727. - 1760.
Prethodnik	George I
Nasljednik	George III

Supruga	Carolina od Ansbacha
Djeca	Frederick, princ od Walesa, Anne, Amelia, Carolina, George William, William, vojvoda od Cumberlanda, Mary, Louisa, kraljica Danske i Norveške
Puno ime
Georg August
Dinastija	Hanover
Otac	George II
Majka	Sophia Dorothea od Cellea
Rođenje	10. oktobar 1660. (30. oktobar po Starom kalendaru)^[1] Hannover, Sveto Rimsko Carstvo
Smrt	25. oktobar 1760. London

George II. rođen kao Georg August (Hannover, Elektorat Hannover, 10. oktobar 1683. - London, 25. oktobar 1760.), bio je kralj Velike Britanije i izborni knez Elektorata Hannover od 1727. do svoje smrti 1760.^[1]

Uz to bio je markiz i vojvoda od Cambridgea.^[1] On je bio drugi britanski monarh iz njemačke dinastije Hanover.

Iako je imao dobro i zdravo političko rasuđivanje, nedostatak samopouzdanja doveo ga je do tog da je ovisio o svojim ministrima, ponajviše o Robertu Walpoleu.^[1]

Biografija

George August je bio jedini sin njemačkog princa Georga Ludwiga, kneza izbornika od Hannovera i kasnijeg kralja Georga I (1714. - 1727.) i Sophije Dorothe od Cellea. Odrastao je u Hannoveru u kom se 1705. i oženio, lijepom i inteligentnom Caroline od Ansbacha. ^[1] Nakon stupanja njegovog oca na engleski tron dobio je titulu Princa od Walesa i londonsku rezidenciju Leicester. Sve do 1717. Georg I i njegov sin bili su u teškim svađama i mrzili jedan drugog.^[1]

Tako je prinčeva londonska rezidencija postala okupljalište vigovskih disideneta na čelu sa Walpolom i vikontom Charlesom Townshendom. Mlako pomirenje između sina i oca 1720 dovelo do uključivanja Walpola u vladu Georga I, zbog tog se mladi princ toliko naljutio na njega da ga nije htio uključiti u svoju administraciju, na kraju je pristao na intervenciju svoje žene Caroline.^[1]

George II se za prve dvije dekade svoje vladavine, podjednako bavio međunarodnom i unutrašnjom politikom. Podržavao je Walpola u kresanju troškova i nastojanju da održava mir na vanjskom planu, usto je dopustio vigovskim ministrima da iskoriste njegovo pokroviteljstvo, kako bi došli do većine u parlamentu.^[1] Na taj način je Walpole osigurao priznanje Georgeve legitimnosti kod mnogih utjecajnih Torijevaca koji su bili simpatizeri Jakobita i protjeranih pretendenata na tron iz Dinastije Stuart. Pa tako nitko od tadašnjih utjecajnih političara nije dovodio u pitanje Georgevu poziciju za vrijeme neuspjele jakobitske bune 1745. Ali je otpor prema politici Georga i Walpola ipak rastao, pa se ponovila situacija u kojoj se našao i njegov otac, da mu je vlastiti sin Frederick Ludwig (Louis) postao lider opozicije protiv njegove administracije.^[1] Njihova snaga je narasla, tako da su 1742. bili dovoljno jaki da prisile Walpola da podnese ostavku.

George II je brzo pronašao zamjenu u Johnu Carteretu (kasnijem grofu od Granvilla), koji je bio previše ohol, i zbog tog nepopularan u političkim krugovima. Njih dvoje upleli su Britaniju u Rat za austrijsko naslijeđe (1740. - 1748.), i na taj način dali svojim protivnicima priliku da ih optuže da su podredili britanske interese, potrebama Georgeva njemačkog posjeda.^[1] Zbog tog je George u novembru 1744 popustio pred pritiscima parlamenta i prihvatio Carteretovu ostavku. Petnaest mjeseci kasnije svi kraljevi ministri, podnijeli su kolektivnu ostavku i tako prisilili Georga da postavi za premijera Williama Pitta (kasnijeg grofa od Chathama), koji je dotad bio glavni Carteretov protivnik.^[1]

Tokom posljednje dekade života,George je izgubio je interes za politiku, tako da je Sedmogodišnji rat (1756. -1763.) bio samo pasivni promatrač. George je umro iznenada, a naslijedio ga je unuk (sin Fredericka Ludwiga) koji je poslao George III.

Tokom cijelog svog života George je pokazivao strast za bilo što u vezi s vojskom. Tako je za rata s Francuzima, pokazao je zavidnu količinu hrabrosti u Bitci kod Dettingena 1743., to je inače bio posljednji put kad se jedan britanski kralj pojavio na bojnom polju.^[1] Tamo je vrlo marljivo svaki dan, organizirao obuku narednika. Njegov drugi veliki interes bila je muzika, osobito je volio operu i bio mecena njemačkog kompozitora Georga Friedricha Handela.^[1]

Izvori

↑ ^1,00 ^1,01 ^1,02 ^1,03 ^1,04 ^1,05 ^1,06 ^1,07 ^1,08 ^1,09 ^1,10 ^1,11 ^1,12 „George II” (engleski). Encyclopædia Britannica. Pristupljeno 15. 10. 2014.

Vanjske veze

George II od Velike Britanije na Wikimedijinoj ostavi

George II na portalu Encyclopædia Britannica (en)

Prethodnik:	Kralj Ujedinjenog Kraljevstva	Nasljednik:
George I	Kralj Ujedinjenog Kraljevstva	George III

Engleski, škotski i britanski vladari

Vladari Engleske do 1603.	Vladari Škotske do 1603.

Alfred Veliki Edward Stariji Ælfweard Æthelstan Edmund I Eadred Eadwig Edgar Miroljubivi Edward Mučenik Æthelred Nespremni Sweyn Edmund Željeznoboki Cnut Harold I Harthacnut Edward Ispovjednik Harold Godwinson Edgar Ætheling William Osvajač William II Henry I Stephen Matilda Henry II Henry Mladi Richard I John Henry III Edward I Edward II Edward III Richard II Henry IV Henry V Henry VI Edward IV Edward V Richard III Henry VII Henry VIII Edward VI Jane Grey Mary I i Philip Elizabeth I	Kenneth I MacAlpin Donald I Constantine I Áed Giric i Eochaid Donald II Constantine II Malcolm I Indulf Dub Cuilén Amlaíb Kenneth II Constantine III Kenneth III Malcolm II Duncan I Macbeth Lulach Malcolm III Donald III Duncan II Edgar Alexander I David I Malcolm IV William I Alexander II Alexander III Margaret John Robert I David II Edward Balliol Robert II Robert III James I James II James III James IV James V Mary I James VI

Vladari Engleske i Škotske nakon Unije Kruna iz 1603.
James I i VI Charles I Charles II James II i VII William III i II i Mary II Anne

Britanski vladari nakon Zakona o uniji iz 1707.
Anne George I George II George III George IV William IV Victoria Edward VII George V Edward VIII George VI Elizabeth II Charles III