Ø

Ten artykuł dotyczy litery alfabetu duńskiego, islandzkiego i norweskiego. Zobacz też: – znak zbioru pustego, ⌀ – znak średnicy i ø – litera używana w międzynarodowym alfabecie fonetycznym IPA.
Ø ø

Øø – litera alfabetu łacińskiego używana między innymi w ortografii duńskiej, islandzkiej, norweskiej i farerskiej. Była również używana w pisowni dawnej polszczyzny.

Litera ta reprezentuje zwykle samogłoskę średnią przednią zaokrągloną taką jak [ø] lub [œ].

Język polski

Litera „ø”, oznaczająca samogłoskę nosową, występowała w rękopisach od XII wieku po wiek XV, np. prawdø ‘prawdę’, nademnø ‘nade mną’[1]. W konsekwencji bywa ona używana w druku do dzisiaj do edycji dawnych tekstów polskich.

  • Dwa wystąpienia litery ø w traktacie Parkosza: przedostatnia w pierwszym słowie i druga w drugim[2].
    Dwa wystąpienia litery ø w traktacie Parkosza: przedostatnia w pierwszym słowie i druga w drugim[2].
  • Dwa wystąpienia litery ø w transkrypcji Kucały traktatu Parkosza[3].
    Dwa wystąpienia litery ø w transkrypcji Kucały traktatu Parkosza[3].

Znak ten bywa utożsamiany z tak zwanym „o rogatym” oznaczającym również samogłoskę nosową, które graficznie przybierało różną postać, najczęściej pomiędzy znakiem ϕ a ѻ[4]. Różne warianty o rogatego są od 2020 r. dostępne w foncie JuniusX[5].

Zobacz też

znak ø na klawiaturze komputera

Przypisy

  1. Lisowski 2010 ↓, s. 121.
  2. Kucała 1985 ↓, s. 56.
  3. Kucała 1985 ↓, s. 81.
  4. Antoni Małecki, Biblia królowéj Zofii, żony Jagiełły z Kodexu Szaroszpatackiego, Lwów 1871, s. XL i następne
  5. Peter Baker: JuniusX

Bibliografia

  • Marian Kucała: Jakuba Parkosza Traktat o ortografii polskiej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1985. ISBN 83-01-02967-6. [dostęp 2016-12-11].
  • Tomasz Lisowski. Pisownia polska. Główne fazy rozwoju. „Kwartalnik Językoznawczy”. 3-4, s. 117-130, 2010. [dostęp 2016-11-26]. 
  • p
  • d
  • e
Podstawowe litery*
Inne litery
Nieużywane
współcześnie litery
  • Ꞛ ꞛ
  • Ꜳ ꜳ
  • Ꜳ́ ꜳ́
  • Ꜳ̋ ꜳ̋
  • Ꜳ̇ ꜳ̇
  • Ꜳ̈ ꜳ̈
  • Ꜳ̣ ꜳ̣
  • Æ̆ æ̆
  • Æ̇ æ̇
  • Ǣ́ ǣ́
  • Ǣ̆ ǣ̆
  • Æ̨ æ̨
  • Ǽ̨ ǽ̨
  • Æ̣ æ̣
  • Ꜵ ꜵ
  • Ꜵ́ ꜵ́
  • Ꜵ̋ ꜵ̋
  • Ꜵ̣ ꜵ̣
  • Ꜷ ꜷ
  • Ꜷ́ ꜷ́
  • Ꜷ̣ ꜷ̣
  • Ꜹ ꜹ
  • Ꜹ́ ꜹ́
  • Ꜹ̋ ꜹ̋
  • Ꜻ ꜻ
  • Ꜹ̨ ꜹ̨
  • Ꜹ̣ ꜹ̣
  • Ꜽ ꜽ
  • Ꜽ̇ ꜽ̇
  • Ꜽ̣ ꜽ̣
  • Ƃ ƃ
  • Ↄ ↄ
  • Ꜿ ꜿ
  • Ꝣ ꝣ
  • Ꝯ ꝯ
  • Ƌ ƌ
  • Ꝺ ꝺ
  • Ꝺ́ ꝺ́
  • Ꝺ̇ ꝺ̇
  • Ꞝ ꞝ
  • Ⅎ ⅎ
  • Ꝼ ꝼ
  • Ꝼ́ ꝼ́
  • Ꝼ̇ ꝼ̇
  • Ꝼ̣ ꝼ̣
  • Ᵹ ᵹ
  • Ꝿ ꝿ
  • Ƣ ƣ
  • Ⱶ ⱶ
  • Ƕ ƕ
  • Ʞ ʞ
  • Ꝇ ꝇ
  • Ꞁ ꞁ
  • Ỻ ỻ
  • Œ̄̆ œ̄̆
  • Ꝏ ꝏ
  • Ꝏ́ ꝏ́
  • Ꝏ̋ ꝏ̋
  • Ꝏ̈ ꝏ̈
  • Ꝏ̣ ꝏ̣
  • Ɔ̨ ɔ̨
  • Ʀ ʀ
  • Ʀ̣ ʀ̣
  • Ꝛ ꝛ
  • Ꝛ́ ꝛ́
  • Ꝛ̣ ꝛ̣
  • Ꝝ ꝝ
  • Ꞃ ꞃ
  • ſ
  • ſ́
  • Ꞅ ꞅ
  • Ꝭ ꝭ
  • Ꞇ ꞇ
  • Ʇ ʇ
  • Ꜩ ꜩ
  • Ꝥ ꝥ
  • Ꝧ ꝧ
  • Þ̣ þ̣
  • Ꝫ ꝫ
  • Ꞟ ꞟ
  • Ỽ ỽ
  • Ꝡ ꝡ
  • Ꝡ̋ ꝡ̋
  • Ꝡ̈ ꝡ̈
  • Ƿ ƿ
  • Ꝩ ꝩ
  • Ꝩ́ ꝩ́
  • Ꝩ̇ ꝩ̇
  • Ꝩ̣ ꝩ̣
  • Ɯ ɯ
  • Ỿ ỿ
  • Ȝ ȝ
  • Ꜫ ꜫ
  • Ꜭ ꜭ
  • Ꜯ ꜯ
  • Ƨ ƨ
  • Ƽ ƽ
  • Ƅ ƅ
Dwuznaki
Trójznaki
Tetragrafy
Pentagrafy
Heksagrafy
Heptagrafy
  • Schtsch schtsch
Inne symbole
  • ɐ
  • ʙ
  • ɢ
  • ʛ
  • ʜ
  • ʟ
  • ɴ
  • ɶ
  • ʀ
  • ʁ
  • ʏ
  • ɒ
  • ɒ
  • ɕ
  • ʗ
  • ȡ
  • ƍ
  • ȸ
  • ʣ
  • ʥ
  • ʤ
  • ɘ
  • Ɜ ɜ
  • Ꞝ ꞝ
  • ɞ
  • ɟ
  • ɸ
  • ȷ
  • ɭ
  • ȴ
  • ȵ
  • ɳ
  • ɔ
  • ꬿ
  • ɷ
  • ᴖ̈
  • ᴗ̈
  • ʠ
  • ȹ
  • ɼ
  • ɾ
  • ɿ
  • ʅ
  • ʂ
  • ʆ
  • ƪ
  • ƫ
  • ȶ
  • ʨ
  • ƾ
  • ʦ
  • ʧ
  • ʮ
  • ʯ
  • ᵿ
  • ɤ
  • ʍ
  • ʎ
  • ʑ
  • ʐ
  • ʓ
  • ƺ
  • ʖ
  • Ɂ ʔ ɂ
  • ʕ
  • ǀ
  • ǁ
  • ǂ
  • ǃ
  • ʘ
  • ʻ
  • ˀ
  • * Artykuły poświęcone wariantom diakrytyzowanym dostępne z poziomu artykułu litery podstawowej
  • p
  • d
  • e
Litery
Używane w zapożyczeniach
Nieużywane współcześnie
Dwuznaki
  • Ch ch
  • Ci ci
  • Cz cz
  • Dz dz
  • Dź dź
  • Dż dż/Dƶ dƶ
  • Ni ni
  • Rz rz
  • Si si
  • Sz sz
  • Zi zi
Trójznaki
  • p
  • d
  • e
Warianty piśmiennicze
oficjalne standardy
inne formy
zobacz też
Dialekty
  • północnonorweski
  • trønderski
  • wschodnionorweski
  • zachodnionorweski
Socjolekty
Historia
Organizacje językowe
Alfabet

Norwegia

Encyklopedia internetowa (litera alfabetu łacińskiego):
  • SNL: Ø_-_bokstav