6 Witebsko-Nowogródzka Gwardyjska Dywizja Zmechanizowana

6 Dywizja Zmechanizowana
6-я мотострелковая дивизия
ilustracja
Historia
Państwo

 ZSRR →
 Rosja

Sformowanie

1957 (1985) (2016)

Rozformowanie

1992 (2000)

Nazwa wyróżniająca

Witebsko-Nowogródzka

Tradycje
Rodowód

90 Gwardyjska Dywizja Strzelecka;
26 Gwardyjska Dywizja Zmechanizowana;
38 Gwardyjska Dywizja Pancerna;
90 Gwardyjska Dywizja Pancerna;

Kontynuacja

166 Gwardyjska Brygada Zmechanizowana;
70 Baza Przechowywania Uzbrojenia i Sprzętu;
90 Gwardyjska Dywizja Pancerna;

Dowódcy
Ostatni

gen. mjr Władimir W. Bułhakow

Organizacja
Numer

JW 08774

Dyslokacja

Borne Sulinowo

Rodzaj sił zbrojnych

Wojska lądowe

Rodzaj wojsk

Wojska zmechanizowane

Podległość

Północna Grupa Wojsk

Odznaczenia

6 Gwardyjska Witebsko-Nowogródzka Dywizja Zmechanizowana dwukrotnie odznaczona Orderem Czerwonego Sztandaru (ros. 6-я гвардейская мотострелковая Витебско – Новгородская дважды Краснознаменная дивизия – JW nr 08774) – związek taktyczny Sił Zbrojnych ZSRR, w latach 1957-1992 stacjonujący na terytorium Polski, w składzie Północnej Grupy Wojsk.

Sztab dywizji mieścił się w m. Borne Sulinowo, jednostki dywizji także w m. Szczecinek, Białogard, Sypniewo i w Szczecinie.

Historia

Po roku 1945 na terytorium Polski dyslokowana została 90 Gwardyjska Witebsko-Nowogródzka Dywizja Strzelecka, którą przeformowano w 26 Gwardyjską Dywizję Zmechanizowaną, następnie w 1957 roku w 38 Gwardyjską Dywizję Pancerną, którą ostatecznie w 1965 roku przemianowano na 90 Gwardyjską Dywizję Pancerną (z zachowaniem nazwy wyróżniającej i orderów)[1]. Dywizja ta w okresie od marca do września 1968 roku brała udział w operacji „Dunaj”, za co została wyróżniona pochwałą przez Ministra Obrony ZSRR[2].
W 1985 roku, zgodnie z Dyrektywą Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR nr 314/3/0224, zamieniono numery 90 Gwardyjskiej Dywizji Pancernej i 6 Gwardyjskiej Lwowskiej Dywizji Zmechanizowanej (stacjonującej w NRD). W związku z tym 90 DPanc. przeformowano w 6 Gwardyjską Witebsko-Nowogródzką Dywizję Zmechanizowaną. Zmianie numeru i rodzaju uległy też jednostki dywizji – dotychczasowy 6 gwardyjski pułk czołgów stał się 16 gwardyjskim pułkiem zmechanizowanym, a 215 gwardyjski pułk czołgów stał się 82 gwardyjskim pułkiem zmechanizowanym[3].
W 1992 roku Dywizję wyprowadzono z Polski i przemieszczono do Tweru, z jednoczesnym przeformowaniem w 166 Gwardyjską Samodzielną Witebsko-Nowogródzką Brygadę Zmechanizowaną. Od stycznia do lipca 1996 roku Brygada brała udział w działaniach wojennych w Czeczenii. W roku 1997 brygadę przeformowano w 70 Bazę Przechowywania Uzbrojenia i Sprzętu, a w roku 2000 rozwiązano[4][5], .
Obecnie tradycje Dywizji dziedziczy utworzona 1 grudnia 2016 roku 90 Gwardyjska Witebsko-Nowogródzka Dywizja Pancerna, z miejscem dyslokacji w m. Czebarkul[6].

Struktura organizacyjna dywizji

W latach 1985 – 1992[7].

  • dowództwo i sztab dywizji (JW 08774) − Borne Sulinowo
  • 16 gwardyjski pułk zmechanizowany (JW 68434) – Borne Sulinowo
  • 82 gwardyjski pułk zmechanizowany (JW 12702) – Sypniewo
  • 252 gwardyjski stalingradzko-korsuński pułk zmechanizowany (JW 15332) – Borne Sulinowo
  • 80 pułk czołgów (JW 73858) – Borne Sulinowo
  • 193 pułk artylerii (JW 66485) – Białogard
  • 1082 pułk artylerii przeciwlotniczej (JW 81409) – Szczecinek
  • 90 samodzielny batalion czołgów (JW 64029) – Borne Sulinowo
  • 54 batalion łączności (JW 36548) – Borne Sulinowo
  • 465 dywizjon artylerii przeciwpancernej (JW 06192) – Białogard
  • 669 dywizjon rakiet taktycznych (JW 83736) – Białogard
  • 101 batalion saperów (JW 15258) – Szczecin
  • 126 batalion rozpoznawczy (JW 74256) – Białogard
  • 71 batalion remontowy (JW 88873) – Borne Sulinowo
  • 183 batalion zaopatrzenia (JW 12704) – Borne Sulinowo
  • 87 batalion medyczny (JW 41092) – Borne Sulinowo

W roku 1990 dywizja miała na wyposażeniu[8]:

Dowódcy dywizji

Przypisy

  1. ↑ 90-я гвардейская стрелковая Витебско-Новгордская дивизия. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
  2. ↑ Состав войск армий Варшавского Договора в операции „Дунай” в 1968 году в ЧССР. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
  3. ↑ Вооруженные Силы СССР после Второй Мировой войны: от Красной армии к Советской. [dostęp 2017-06-06]. (ros.).
  4. ↑ Desantura.ru. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
  5. ↑ Хронология действий 166 бригады в Чечне.. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).
  6. ↑ Воссозданная 90-я танковая дивизия ЦВО приступила к боевой учебе. [dostęp 2017-05-29]. (ros.).
  7. ↑ Вооруженные Силы СССР после Второй Мировой войны: от Красной армии к Советской. [dostęp 2017-06-06]. (ros.).
  8. ↑ Северная группа войск. [dostęp 2017-06-07]. (ros.).

Bibliografia

  • Andrzej Wojtaszak, Kazimierz Kozłowski: Żołnierz polski na Pomorzu Zachodnim X-XX wiek. Materiały z sesji naukowej z 10 listopada 1999 r. Praca zbiorowa. Szczecin: Oddział Edukacji Obywatelskiej, 2001. ISBN 83-86992-76-X.
  • Феськов В.И., Калашников К.А., Голиков В.И., Armia Radziecka w latach zimnej wojny 1945-1991, Tomsk 2004, ISBN 5-7511-1819-7 Советская Армия в годы «холодной войны» (1945-1991)
  • p
  • d
  • e
Radzieckie ogólnowojskowe związki operacyjne i taktyczne w latach 80. XX wieku
Armie
Korpusy armijne
  • 12 KA
  • 13 KA
  • 25 KA
  • 26 KA
  • 30 KA
  • 32 KA
  • 34 KA
  • 36 KA
  • 42 KA
  • 43 KA
Dywizje