Okręty podwodne typu Grayback

Okręty podwodne typu Grayback

Rodzaj okrętu	SSG
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Projekt	SCB 161
Stocznia	Mare Island Naval Shipyard Portsmouth Naval Shipyard
Użytkownicy	US Navy
Służba w latach	1958-1984
Uzbrojenie:
4 x Regulus I i 22 torpedy
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe	6 x 533 mm 2 x 533 mm
Załoga	84 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	2671 długich ton
• w zanurzeniu	3652 długich ton
Zanurzenie testowe	700 stóp (213 metrów)
Długość	98,27 metra
Szerokość	9,15 metra
Napęd:
3 silniki wysokoprężne (6000 KM) 2 silniki elektryczne (4700 KM)
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	20 węzłów 17 węzłów
Multimedia w Wikimedia Commons

Okręty podwodne typu Grayback – dwa amerykańskie okręty podwodne wybudowane na podstawie zmienionego projektu okrętów typu Tang, jako okręty służące do przenoszenia pocisków manewrujących Regulus I i Regulus II. Jednostki "Grayback" (SSG-574) oraz "Growler" (SSG-577) były jedynymi amerykańskimi okrętami podwodnymi z napędem spalinowo-elektrycznym, od samego początku konstruowanymi jako okręty rakietowe (ship submersible guided missile). Z uwagi na budowę tych jednostek przez dwie stocznie z których każda opracowywała własny projekt szczegółowy, jednostki te bardzo podobne zasadniczo, różniły się nieznacznie wymiarami i dostępnymi prędkościami pływania. Po wejściu do służby w 1958 brały udział w programach testowych pocisków "regulus", a następnie pełniły operacyjną służbę patrolową w ramach amerykańskiego systemu odstraszania jądrowego. Po wejściu do służby jądrowych okrętów podwodnych przenoszących rakietowe pociski balistyczne SLBM systemu "Polaris", marynarka amerykańska zrezygnowała z używania pocisków manewrujących, wobec czego USS "Growler" zakończył służbę w US Navy, a "Grayback" (SSG-574) został poddany przebudowie na transportowy okręt podwodny. W tej roli, jako jednostka przewożąca płetwonurków oraz komandosów, "Grayback" służył do 1984 roku, kiedy został ostatecznie skreślony z rejestru okrętów marynarki. "Growler" natomiast, po zakończeniu służby w marynarce został odholowany do Nowego Jorku, gdzie pełni rolę okrętu-muzeum, jako część ekspozycji Intrepid Sea-Air-Space Museum.

Bibliografia

• Norman Friedman, James L. Christley: U.S. Submarines Since 1945: An Illustrated Design History. Naval Institute Press. ISBN 1-55750-260-9.brak strony w książce
• Norman Polmar: Cold War Submarines, The Design and Construction of U.S. and Soviet Submarines. K. J. More. Potomac Books, Inc, 2003. ISBN 1-57488-530-8.brak strony w książce